Μετά από δύο πολύ καλές δουλειές, το Strange Mercy είναι ο τρίτος δίσκος της Annie Clark, ή St. Vincent, όπως θέλει να ονομάζεται. Και ενώ πολύ συχνά βλέπουμε συγκροτήματα και καλλιτέχνες μετά τον δεύτερο δίσκο να κουράζονται, να στερεύουν από ιδέες και να χάνουν αυτό που τους είχε κάνει να ξεχωρίσουν, με αποτέλεσμα να εξαφανίζονται σιγά σιγά, στην περίπτωση της Annie αυτό δεν ισχύει. Απεναντίας, η νέα αυτή δουλειά είναι ίσως ό,τι πιο ώριμο και ουσιαστικό έχει κάνει μέχρι στιγμής.
Κατά καιρούς, αρκετοί κριτικοί, αλλά και μεγάλο μέρος του κοινού, έχουν ταχθεί υπέρ της πιο απλοϊκής μουσικής (όταν δεv στερείται ποιότητας), μιας και αποποιούμενη οποιονδήποτε ελιτισμό, μπορεί και απευθύνεται σε μεγαλύτερο κοινό. E, εδώ αυτά ξεχάστε τα! Το Strange Mercy είναι ένα σύνθετο και αρκετά εγκεφαλικό έργο, που αποφεύγει τα safe choices όπως ο διάολος το λιβάνι! Αντισυμβατικές συνθέσεις και δομή κομματιών, περίεργοι ήχοι εδώ κι εκεί που μπερδεύουν τον ακροατή και συνιστούν ένα album αρκετά πιο μυστηριώδες από τις προηγούμενες δουλειές της. Στις πρώτες ακροάσεις, κάθε νότα μέσα στο δίσκο σε αφήνει με την απορία "πώς θα συνεχιστεί το κομμάτι;". Και πάντα συνεχίζεται με τον λιγότερο αναμενόμενο τρόπο! Ναι, είναι από τα albums που μόνο μετά από πολλά ακούσματα μπορούν να αφομοιωθούν και άρα είναι ακατάλληλα για ανυπόμονους ακροατές...
Μουσικά τώρα, υπάρχουν πολλά ωραία πράγματα να προσέξει κανείς. Οι συνθέσεις είναι αρκετά στιβαρές, η τεχνική της Annie εξελιγμένη, ενώ το παίξιμο στα όργανα είναι εκπληκτικό και η χρήση της τεχνολογίας συνετή και απόλυτα εναρμονισμένη με τα φυσικά όργανα. Οι ηλεκτρονικοί ήχοι μπαίνουν στο μίξερ μαζί με τα φωνητικά και την ηλεκτρική κιθάρα (που συχνά προσφέρει θεαματικά ξεσπάσματα), για να συνθέσουν ένα αλλόκοτα εύηχο και αναπάντεχα ενδιαφέρον αποτέλεσμα. Κουραστικό μεν σε λίγα σημεία, συναρπαστικό δε ως επί το πλείστον.
Η κυκλοθυμικότητα της μουσικής, όμως, δικαιολογείται απόλυτα αν προσέξει κανείς τους στίχους, που αντικατοπτρίζουν και τον ψυχισμό της Annie. Το προσωπικό στοιχείο είναι εντονότερο από ποτέ, ενώ, όπως έχει δηλώσει και η ίδια, πήρε έμπνευση από την κατάθλιψη και τα άγχη της σε διάφορες περιστάσεις για να γράψει τα κομμάτια του Strange Mercy. Παρόλα αυτά, οι γενικά υψηλοί τόνοι του album αποτρέπουν την οποιαδήποτε ανεπιθύμητη downίλα ή κλάψα.
Παρά τον προσωπικό χαρακτήρα, βέβαια, σε αρκετά σημεία του δίσκου αναγνωρίζουμε επιρροές από άλλους καλλιτέχνες. Για παράδειγμα, το εναρκτήριο "Chloe In The Afternoon" θα μπορούσε να είναι κομμάτι της Bjork, ενώ στο "Cruel", (ίσως το καλύτερο κομμάτι, παρεμπιπτόντως) κρύβεται αρκετή από την ψυχεδέλεια των Beach Boys. Επιπλέον, οι MGMT αχνοφαίνονται στο "Year Of The Tiger", ενώ ο arty πειραματισμός των Tv On The Radio και η αύρα της Kate Bush δηλώνουν το παρόν σε όλο το δίσκο.
Καταλήγοντας, το Strange Mercy είναι ένα αναμφίβολα αξιόλογο album, από τα πιο καλοφτιαγμένα που έχουμε ακούσει μέσα στο 2011. Όλα λειτουργούν σωστά, βάθος υπάρχει, πρωτοτυπία... ασυζητητί! Ωστόσο, για να αποκαλυφθούν οι χάρες ενός τόσο avant-garde δημιουργήματος, απαιτείται πολύς χρόνος. Και ακόμα και αν σου αποκαλυφθούν, τελικά εξαιτίας της πολυπλοκότητάς του είναι ένα έργο που ευκολότερα θαυμάζεις, παρά αγαπάς...
Rating : 7,5 / 10
Άρης Καζακόπουλος
"I have had a most rare vision. I have had a dream,
past the wit of man to say what dream it was.
......................................................
......................................................
... The eye of man hath not heard, the ear of man hath not seen,
man's hand is not able to taste, his tongue to conceive,
nor his heart to report, what my dream was."
"Midsummer night's dream" words for ...an earlyspring night's dream music.
Ω τι χαρά να περνάει ένας τέτοιος δίσκος απ΄τη ζωή σου, τουλάχιστον μια φορά κάθε χρόνο, έστω και εντελώς καθυστερημένα και ετεροχρονισμένα... Ένα "Kinder έκπληξη" σε digipack συσκευασία υπέροχης αισθητικής, που προσφέρει τη μαγεία της ανακάλυψης σε συνδυασμό με ηδονική σχεδόν ευχαρίστηση...
Αναχρονισμών συνέχεια λοιπόν, με αυτή την 4ADική κυκλοφορία του προηγούμενου έτους:
Blonde Redhead's "Misery is a Butterfly". Είναι όμως υπεβολικά πολύ into season, into heart για να το αποφύγω. (τυχαία ανατρέχοντας και παραποιώντας τους Piano Magic για μια ακόμα φορά..)
Η κορνιζαρισμένη, γοητευτικά καταπονημένη, μυστηριώδης φιγούρα με το σκοτεινό βλέμμα ξεπροβάλλει στο cover ως άλλη "πεταλούδα" και προάγγελος του άγνωστου, μέχρι τώρα, κόσμου των Blonde Redhead που θα ξετιλυχθεί με την μαγική λέξη "PLAY".
( Άγνωστος για μένα, που έχω να δηλώσω πλήρη αγνοια του πρότερου βίου τους, της 12ετούς μουσικής ιστορίας και δισκογραφικής υπόστασής τους... Αν όχι άγνωστος, τότε σιγουρα έκπληξη για τους γνώστες αυτών, μια και πρόκειται για ένα album-αναγέννηση, ορόσημο της εξέλιξης και των αλλαγών τους... from maggot to butterfly...)
Ένας παραμυθένιος κόσμος γεμάτος ονειρώδη ηχοχρώματα και φιγούρες λογοτεχνικής υφής που παραπέμπουν σε εποχές περασμένες χωρίς να ξέρεις αν υπήρξαν ποτέ.. σε μια παράλληλη μη-πραγματικότητα.. σαν σε όνειρο.
Νεραϊδίστικα αρπίσματα ξεκινούν το ταξίδι στον κόσμο αυτό και το opening track "Elephant Woman". Τουλάχιστον εντυπωσιακό ξεκίνημα.. trippy μελωδικές κιθάρες, ρυθμικά drums και τα έγχορδα σε έναν πολύ ιδιαίτερο ρόλο. Η Kazu κυριαρχεί με την high-pitched φωνή της, την ασθματική ερμηνεία (και τις "softly,softly" χαμηλές της) και με το πέρασμα του clavinet της. Τη σκυτάλη στα φωνητικά παίρνει αμέσως μετά ο Amedeo στο σαγηνευτικό, με ροπές προς τραγικό και Fellini-κό χαρακτήρα "Messenger".
"Stay still do be still
No wonder you are always lost
If a messenger you must be known
Then with messages you must return "
Στο φινάλε δεν μπορείς παρά να συνοδέψεις τη μελωδική του mouth music. (Worth mentioning πως εναλλακτική version του track έχει κυκλοφορήσει στο single του "Equus" και στο πρόσφατο EP "The Secret Society Of Butterflies", με τον David Sylvian, την οποία και πρέπει να βρω.)
Ακόμα πιο βαθιά στην αισθαντική μελαγχολία τους και σε μία σχεδόν καταραμένη φύση, ανύμπορη να αντέξει την αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι της καταλήγουν τα δύο επόμενα tracks, με την Kazu να ρωτάει με παιδική αφέλεια:
" Why did you kill that poor old man, Μelody
She said, "He was never good to me"
ενώ o Amedeo επιλέγει να χαρίσει την αγάπη του σε μια (πορσελάνινη φαντάζομαι) κούκλα...
"Why a Doll so they tell me
Cause she is mine. Faith and fully mine "
Είναι φανερό πως κάθε τραγούδι φέρει τη σφραγίδα του τραγουδιστή του σε στίχους και μουσική, μα θα ήταν γυμνό χωρίς την δημιουργική βοήθεια των υπολοίπων, τη ραχοκοκκαλιά που χτίζει ο Simone με τα εμπνευσμένα κρουστά του, το δέσιμο και την αγάπη(dare I say..) ανάμεσα σε αυτό το τρίο.
Αλλά και την ιδιαίτερα προσεγμένη και ενδελεχή παραγωγή του Guy Picciotto (frontman των Fugazi) και τη βοήθεια στις κινηματογραφικές συνθέσεις και ενορχηστρώσεις των εγχόρδων του Eyvind Kang.
Το βιολί, η βιόλα και το τσέλο λειτουργούν πολύ ιδιαίτερα, με πιο χαρακτηριστικό αυτού του ρόλου πιθανότατα το ομώνυμο "Misery is a Butterfly"...
Ακούστε το δυνατά, δίνοντας προσοχή στο πως τα εγχορδα ξεκινούν να (μην) συνοδεύουν την μελωδία, εντείνονται και μεταλλάσσονται μαζί της, ώσπου την καταλαμβάνουν και την πνίγουν.
Στη συνέχεια η αντρική ερμηνεία γίνεται πιο δυναμική στα "Maddening Cloud" και "Falling Man" , με αποκορύφωμα το δεύτερο, featuring αποκαλυπτικά, αυτοκαθαρτικά λόγια ("Yet I am just a man still learning how to fall" ) και rock guitar riffs . Αντίθετα, τα γυναικεία ακολουθούν πιο ονειρικά μονοπάτια στα "Anticipation" (an 80s synth feeling, emotional ballade) και στο απόλυτα ξωτικένιο, ατμοσφαιρικό "Magic Mountain" .
H φωνητική, τονική παλέτα περιλαμβάνει στοιχεία από τα υψίφωνα παιχνιδίσματα των Frazer και Bjork εως και τον ναρκισσισμό της Alison Goldfrapp κάποιες φορές, ενώ ο Amedeo θα μπορούσε να τοποθετηθεί κάπου ανάμεσα στους Terry,Perry και Thom (στις ψηλές τους).
Οι φωνές τους εναλλάσσονται track by track, αλληλοσυμπληρώνονται και επιζητούν η μία την άλλη, γεμίζοντάς τον ακροατή με ανυπομονησία για το επόμενο άκουσμα,
ώσπου τελικά ενώνονται μαγικά, υπνωτικά σχεδόν στο κορυφαίο, out-standing "Pink Love" .
Με σεβασμό όμως, αφήνοντας η μία ζωτικό χώρο στην άλλη να αναπνεύσει (στην κυριολεξία!). Kάπως έτσι δηλαδή....
"I won't bind my strings to you
But build my world besides you
Watching you draw a line "
Μαζί με μια τόσο απλόχερη προσφορά μουσικής...΄Υμνος! Overall το αποτέλεσμα μοιάζει ζωντανά παρωχημένο λόγω τoυ 70s keyboard και των μεθόδων παραγωγής (just tapes), αλλά και της ιδιομορφίας των ίδιων των Blonde Redhead.. Κοιτούσα κάποιες φωτογραφίες τους. Παράξενες φυσιογνωμίες, έντονα χρακτηριστικά και ευφυή μάτια.
Η ιστορία τους θα μπρορούσε να αποτελέσει το επόμενο σενάριο της Sofia Copolla:
Τα δίδυμα αδέρφια, Ιταλικής καταγωγής, από τον Καναδά και η Γιαπωνέζα φοιτήτρια συναντιούνται στη Νέα Υόρκη των early 90s.. και αρχίζουν να πειραματίζονται με τις θορυβώδεις, Sonic-Youth-like κιθάρες, ώσπου καταφέρνουν να φτιάξουν μια ονειροπαγίδα, κλείνοντας στον ιστό της τις βασανισμένες μορφές του Wenders, την τραγικότητα της Madame Butterfly, την αθωότητα της Candy-Candy, deco εικόνες, φιγούρες του Maunet και ιμπρεσσιονιστικά τοπία... πλησιάζοντας τo ογκώδες collective artistic feel των Godspeed ή Mars Volta, με πολύ βασικές διαφορές (εμμονές, ανησυχίες, επιρροές...) όμως.
Συνδετικός μουσικοχρονικός κρίκος, το πιο ρυθμικό και αισιόδοξο track, το κλείσιμο του δίσκου, "Equus" (άλογο στα λατινικά), και ταυτόχρονα ένας προσωπικός, θεραπευτικός φόρος τιμής/ξόρκισμα για την Κazu.
Θα ήθελα να πω τόσα ακόμα αλλά βιάζομαι να προλάβω και τη συναυλία τους. Ο μύθος λέει πως η επιτυχία και αναγνώριση προήλθε από τα δυναμικά τους live, περνώντας από στόμα σε στόμα. Αυτόν τον τελευταιο τους δίσκο τον έφτιαξαν ολομόναχοι χωρίς παρεμβάσεις και deadlines και αργότερα βρήκε το πιο καταλληλο σπίτι-label. Πως θα τα μεταφέρουν όλα αυτά στη σκηνή άραγε (such fragile 'n delicate, distant 'n detached intellectuality)?
Ευαίσθητες ισορροπίες.. If you touch the butterfly, you kill her... she dies.
Πριν όμως αμφιβολίες και αρνητικότητα κατακλύσουν για μια ακόμα φορά τη σκέψη, θέλω να ευχαριστήσω το Θεό της μουσικής, from the very depths of my soul and senses, που έφερε το "Misery.." στα αυτιά μου τον Απρίλη του 2005. Music as Art in all it's Majesty.
Οι καρμικές συμπτώσεις (και κοσμικές συγκρούσεις) που οδήγησαν σε αυτό, οι λόγοι για τους οποίους μέσα από μια λίστα με δεκάδες άγνωστα ονόματα και αντίστοιχες δισκογραφικές δουλειές, το συγκεκριμένο album τράβηξε την προσοχή μου σαν μαγνήτης, θα παραμείνουν ένα όμορφο άλυτο μυστήριο, σαν εκείνους τους απρόσμενους, μεγάλους έρωτες at first sight.
"It's not just a fairytale painted by me
It's not just loneliness between you and I
And I, I want to kiss
Pink love, pink love
Some may say illness
So called so called love
The sickness of mind "
Μαρία Καραγκούνη
An interview with Ronny Moorings
Αγαπητοί αναγνώστες , μετά τη συναυλία τους στην Ελλάδα, παραθέτουμε την ιδιαίτερη κουβέντα μας με τον leader των Clan of Xymox, τον ιδιαίτερα προσφιλή στο ελληνικό κοινό, Ronny Moorings! Τον υποδεχθήκαμε, και όχι μας υποδέχθηκε, στο lobby του ξενοδοχείου του, αφού ο κυριακάτικος περίπατος του στην Αθήνα τον έκανε να χάσει λίγο την αίσθηση του χρόνου…
- Ronny, πώς σου φάνηκε το live που κάνατε χθες? Πραγματικά απολαύσαμε τα κομμάτια από το καινούριο σας album, αλλά ιδιαίτερα το γεγονός ότι ακούσαμε και τραγούδια από την πρώτη περίοδο των Clan Of Xymox.
Ronny: Ώστε σας άρεσε αλήθεια αυτό? Θα ήθελα να πω ότι η επιλογή του συγκεκριμένου συναυλιακού χώρου ήταν πολύ πετυχημένη, γιατί ένας χώρος σαν το Gagarin προσφέρει μεγάλη ελευθερία κινήσεων πάνω στη σκηνή. Στην Ελλάδα έχουμε παίξει σε μικρότερα clubs, όπως το Βug, όπου ναι μεν η ατμόσφαιρα είναι πολύ πιο ζεστή και δημιουργείται μεγαλύτερη επαφή με το κοινό, αλλά υπάρχει ο κίνδυνος λόγω έλλειψης λειτουργικού χώρου να συγκρουστείς με τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος. Αυτό όμως που θέλω να σχολιάσω σχετικά με το Gagarin, είναι κάτι που συμβαίνει πρώτη φορά στην καριέρα μου. Δεν είναι λογικό ο ηχολήπτης μας να βρίσκεται μακριά από τη σκηνή την ώρα του live και ταυτόχρονα σε θέση τόσο κοντά στο ταβάνι, γιατί την ώρα που μιξάρει τους ήχους, είναι αδύνατον να ακούει τη μουσική! Αυτό φυσικά έχει ως επακόλουθο την αδυναμία συνεννόησης μεταξύ μας και πρόβλημα στο ηχητικό αποτέλεσμα του live. Κατά τη γνώμη μου είναι πολύ «φτηνό» από την πλευρά του ιδιοκτήτη να τοποθετεί σε τόσο άσχημη θέση την κονσόλα του ήχου δυσχεραίνοντας έτσι την εκτέλεση ενός live.
Αν εξαιρέσουμε αυτό το γεγονός, όλα πήγαν καλά. Επιλέξαμε να παίξουμε όσο το δυνατόν περισσότερα τραγούδια από το τελευταίο album “Farewell”. Όσον αφορά στην επιλογή των παλαιότερων κομματιών το playlist είναι κοινό για τις περισσότερες χώρες που επισκεπτόμαστε. Ως ένα βαθμό εξαρτάται από τη χρονική περίοδο, κατά την οποία εμφανιζόμαστε. Δεν είναι εφικτό να αλλάζω συνέχεια το tracklist, ιδιαίτερα όταν π.χ. είναι απίθανο fans από τη Λίμα (Περού) να παρευρεθούν μελλοντικά και σε συναυλία στην Ελλάδα.
- Ποιος ήταν ο λόγος που ονομάσατε το album “Farewell”? Επιπλέον ακούγοντας το ομώνυμο κομμάτι, θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι υπάρχει μια νύξη για το μέλλον των COX?
Ronny: Ποτέ δεν κατάλαβα, γιατί ο κόσμος συχνά νομίζει, ότι επιλέγοντας εγώ ένα τίτλο, υπονοώ κάτι για μένα και την καριέρα μου. Κατά κάποιο τρόπο το “Farewell” έχει μια χροιά κυνική, γιατί το ομώνυμο κομμάτι ήταν το πρώτο που έγραψα για το δίσκο κι αν σταθούμε στα λόγια του, θεωρητικά θα μπορούσε να είναι το τελευταίο μου album, παρά τη θέλησή μου, αφού πλέον η μουσική βιομηχανία δεν ευνοεί τους μουσικούς.
Δυστυχώς η κατάσταση γίνεται ολοένα και δυσκολότερη. Ο κόσμος προτιμά να αγοράζει κινητά τηλέφωνα αντί cds και τα κοπιαρισμένα cds έχουν αντικαταστήσει τα πρωτότυπα, γιατί είναι φτηνότερα. Με αφορμή αυτή την ερώτηση θα ήθελα να τονίσω, ότι στις μέρες μας όλα τα συγκροτήματα προβληματίζονται για τις πωλήσεις τους. Όποτε, αν εσείς προτιμάτε να διασκεδάζετε με Britney Spears και Kylie Minogue, εμείς θα πουλάμε όλο και λιγότερο! H Dark Scene θα παραμείνει, μολονότι συνεχώς συρρικνώνεται.
Το όλο θέμα με τις Εταιρείες Παραγωγής και τις Εταιρίες Διανομής έχει γίνει μια διαρκής μάχη επιβίωσης, καθώς καθημερινά υπάρχει η απειλή της χρεοκοπίας. Σήμερα ο κόσμος φτιάχνει μουσική μέσω των computers, έχει την άνεση να κάνει download ολόκληρων δίσκων από το Internet μέσα σε 10 λεπτά ,ενώ από την άλλη πλευρά οι μουσικοί πασχίζουν 2-3 χρόνια να φτιάξουν ένα δίσκο. Άρα τελικά ποιο είναι το νόημα?
- Και τώρα μια ερώτηση που συνηθίζουμε να κάνουμε και σ’ άλλους συναδέλφους σου: Πιστεύεις ότι σήμερα με τη βοήθεια της τεχνολογίας μπορεί οποιοσδήποτε να συνθέσει μουσική, χωρίς απαραίτητα να διαθέτει μουσικό ταλέντο?
Ronny: Το αν κάποιος έχει ταλέντο όμως, δεν εξαρτάται πάντα από την οπτική γωνία που το βλέπει ο θεατής? Εννοώ, ότι είναι προσωπική υπόθεση του καθενός να αποφασίσει, αν κατά τη γνώμη του ο καλλιτέχνης είναι ταλαντούχος ή όχι. Σαφώς η τεχνολογία βοηθάει και είναι ωραίο, που μέσω των computers και των προγραμμάτων υλοποιούνται οι μουσικές ιδέες. Αλλά για μένα, αυτό που έχει σημασία δεν είναι τόσο το ταλέντο, όσο το προσωπικό γούστο. Γνωρίζω ανθρώπους με μουσική παιδεία, ικανούς να παίξουν άψογα ό, τι τους ζητηθεί, ανίκανους όμως να συνθέσουν ή να γράψουν στίχους. Λέγεται ότι το ταλέντο είναι 99% διαπνοή (transpiration) και 1% έμπνευση. Η αφοσίωση σε αυτό που κάνεις είναι το κλειδί της επιτυχίας και δεν συνδέεται τόσο πολύ με τη δεξιοτεχνία.
- Πώς είναι άραγε να είσαι ο Leader του συγκροτήματος? Ποιες είναι οι υποχρεώσεις που καλείσαι να αναλάβεις και πώς κατορθώνεις να διατηρείς την ισορροπία ανάμεσα στα μέλη του συγκροτήματος?
Ronny: Μα η μόνη ισορροπία είμαι εγώ, γιατί εγώ είμαι το συγκρότημα. Κάνω τα πάντα, γράφω τους στίχους και τη μουσική, ηχογραφώ τα τραγούδια και όταν θέλω να κάνω συναυλίες, τότε φτιάχνω το συγκρότημα καλώντας φίλους μουσικούς που ζουν στο Άμστερνταμ και τους υποδεικνύω τι πρέπει να κάνουν live on stage. Όσον αφορά την ιστορία των Clan of Xymox, πάντα λειτουργούσα έτσι και θα συνεχίσω το ίδιο.
- Δεν είναι κουραστικό να πρέπει να κάνεις εσύ όλη τη δουλειά?
Ronny: Δεν είναι δουλειά, είναι ανάγκη. Είναι ανάγκη μου να γράφω τραγούδια και να κάνω δίσκους. Με ενδιαφέρει να γίνονται όλα με βάση αυτό που έχω σκεφτεί, επομένως δεν υπάρχει λόγος να επέμβει κανείς σ’ αυτή τη διαδικασία. Δεν θέλω καθόλου να συζητάω με άλλους τέτοια θέματα. Κι επιπλέον το στούντιό μου είναι πολύ μικρό, δεν χωράνε μέσα 2 άτομα!
- Ποιες ήταν οι μουσικές σας επιρροές, όταν δημιουργούσατε το “Farewell”?
Ronny: Η δική μου έμπνευση. Δεν ακούω συγκροτήματα για να εμπνευστώ. Ακούω μουσική όλη την ώρα. Είμαι D.J. ! Παίζω όλων των ειδών τις μαλακίες!!!
- Πιστεύεις ότι με την αναγνώριση που έχουν κερδίσει οι Clan of Xymox όλα αυτά τα χρόνια, είναι ευκολότερη η επιτυχία για κάθε νέο δίσκο σας που κυκλοφορεί, ανεξαρτήτως του ήχου που τον χαρακτηρίζει?
Ronny: Πιστεύω ότι ο ήχος του κάθε δίσκου παίζει σημαντικό ρόλο στην θετική ή αρνητική αποδοχή του από το κοινό. Ο ήχος βέβαια των Clan of Xymox είναι πλέον αναγνωρίσιμος, παρόλο που τα άλμπουμ μεταξύ τους μπορεί να διαφέρουν. Σε κάθε δίσκο εισάγονται νέα στοιχεία, γιατί υπάρχει εξέλιξη, τα γούστα διαφοροποιούνται. Κι άλλωστε δεν έχει νόημα να μένεις ίδιος. Το θέμα είναι ότι οι fans μας παραμένουν πιστοί.
- Δεν αισθάνεσαι όμως τώρα πιο ασφαλής από παλιότερα, στο να πειραματιστείς με τα τραγούδια σου, χωρίς να φοβάσαι μήπως αυτό επηρεάσει αρνητικά την αποδοχή ενός νέου δίσκου των Clan of Xymox από το κοινό?
Ronny: Αυτό που έχει σημασία είναι να θέτω τους προσωπικούς μου στόχους και να προσπαθώ να τους πραγματοποιώ. Με κάθε νέο δίσκο που κάνω, επιχειρώ να ξεπεράσω τον εαυτό μου και αποφεύγω, όσο είναι εφικτό, να επαναλαμβάνομαι. Μπορεί να επιλέξω να πειραματιστώ με 1-2 τραγούδια κάθε φορά. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι οι fans δεν έχουν φραγμούς, θα πουν τη γνώμη τους ελεύθερα και ωμά για το αν αξίζεις ή όχι. Μ’ ευχαριστεί πολύ το γεγονός ότι το τελευταίο μας άλμπουμ «Farewell» πήρε καλές κριτικές και υπήρξε θετική ανταπόκριση από το κοινό.
-Σας έχει απογοητεύσει ποτέ το κοινό στη διάρκεια της καριέρας σας ή εν ώρα Live?
Ronny: Όχι, ποτέ.
- Αλήθεια Ronny, για ποιον ή για τι θα έφτανες «Στα Άκρα» (Into Extremes)?
Ronny: Για τον εαυτό μου. Αλλά μάλλον αναφέρεστε στο τραγούδι “Into Extremes”. Δεν μου αρέσει ιδιαίτερα να εξηγώ τα τραγούδια μου στον κόσμο. Προσωπικά βρίσκομαι στα άκρα τις περισσότερες στιγμές της ζωής μου. Όμως τα τραγούδια μου δεν αντικατοπτρίζουν τους τελευταίους 6 μήνες της ζωής μου, πριν αρχίσω να γράφω, ούτε μιλώ συγκεκριμένα για κάτι που βίωσα σε ηλικία 8 χρονών. Δεν πρέπει να δίνεται η εντύπωση στο κοινό πως γράφω για κάτι που έχει συμβεί π.χ. τα τελευταία 2 χρόνια. Στην πραγματικότητα μπορεί να αναφερθώ σε ο, τιδήποτε, που ίσως να μην συνέβη και ποτέ! Για μένα είναι πιο σημαντικό να ακούγεται το Story ενδιαφέρον και ν’ αφορά ένα συναίσθημα ή συναισθήματα, κι όταν δέσει καλά με το τραγούδι, τότε το αποτέλεσμα είναι υπέροχο!
Υπάρχουν φορές που αναφέρομαι σε προσωπικά βιώματα. Συχνότερα αναφέρομαι σε βιώματα άλλων ανθρώπων. Τραγουδάω δηλαδή σε πρώτο πρόσωπο, ενώ στην πραγματικότητα μιλάω για κάποιον άλλο, για άτομα που γνωρίζω ότι έχουν προβλήματα στη ζωή τους, στη σχέση τους ή σε άλλους τομείς – όλα αυτά μου δίνουν έμπνευση!
Δεν θα ήθελα να ζω σε μια μόνιμη κατάσταση «αγωνίας», μια κατάσταση που αναφέρεται στα τραγούδια μου αρκετές φορές. Δεν θα μπορούσα να λειτουργήσω. Συναντώντας όμως κόσμο που αντιμετωπίζει τέτοια προβλήματα, σου δίνεται το έναυσμα για να σκεφτείς πάνω σ’ αυτό και να δημιουργήσεις. Έτσι αντί να σκέφτομαι μόνο, κάνω τραγούδια. Πραγματικά πολλοί φτάνουν «στα άκρα» ανά τον κόσμο...
- Πώς αντιδράς συνήθως όταν εισπράττεις αρνητική κριτική και γιατί?
Ronny: Γίνομαι αμυντικός, αλλά με διακριτικότητα. Πιστεύω ότι, ως μουσικός, πρέπει να αμύνομαι απέναντι στην αρνητική κριτική, γιατί διαφορετικά φαίνομαι επιρρεπής στις γνώμες των άλλων ή πως δεν έχω σαφή στόχο. Αν κάποιος δεν έχει βρει την ταυτότητά του ή δεν είναι σίγουρος ακόμα γι’ αυτό που κάνει, τότε η κριτική μπορεί να τον βοηθήσει. Στην δική μου περίπτωση όμως, κάτι τέτοιο δεν έχει λόγο ύπαρξης, γιατί το μόνο που αισθάνομαι από την πλευρά του κόσμου είναι μια απόπειρα να με αλλάξουν, να με κάνουν κάτι που δεν είμαι στην ουσία. Μόνο όταν ξέρεις έναν άνθρωπο πολύ καλά, μπορείς να τον κρίνεις σε διάφορες πτυχές της δουλειάς του. Σε αντίθετη περίπτωση, δεν είναι δυνατόν ούτε καν να προσεγγίσεις τα κίνητρά του για την επιλογή ενός ήχου ή τη δημιουργία ενός τραγουδιού.
- Δεν ισχύει όμως και το ίδιο, όταν οι Fan σου εκφράζουν την άποψή τους για το Live σου?
Ronny: Ναι, σαφώς είναι το ίδιο και με την ίδια λογική που μπορεί να σχολιάσουν το Live σου, μπορούν να κριτικάρουν και την εμφάνισή σου, κ.ο.κ. Ως μουσικός όμως θα δώσω βαρύτητα και θα λάβω υπόψη μου απόψεις ανθρώπων που εμπιστεύομαι την κρίση τους και που έχω μαζί τους μια επαφή και μια επικοινωνία.
- Πόσο μακριά θα έφτανες ή τι θα ήσουν διατεθειμένος να κάνεις, προκειμένου να προωθήσεις τη μουσική σου?
Ronny: Όχι πολύ μακριά φαντάζομαι, αφού ασχολούμαι με underground πράγματα. Δεν θα έβαζα πάλι τον εαυτό μου στο λούκι του Commercial World και στο κυνήγι των μεγάλων Εταιριών, της διαφήμισης και ό, τι άλλο αυτό συνεπάγεται. Το έχω κάνει, το έχω δει, το μίσησα και αποφάσισα ποτέ ξανά!!! Έχουμε κάνει, όπως μπορεί να μην ξέρετε, 2 albums στο παρελθόν για μια μεγάλη εταιρία, την Polygram που πλέον λέγεται Universal, αλλά τώρα τα πάντα άλλαξαν, έγιναν πολύ εμπορικά. Στόχος τους είναι η πολύ έντονη προβολή στο ραδιόφωνο, στην τηλεόραση και τον τύπο, οι αμέτρητες περιοδείες! Είναι πολύ διαφορετικός ο τρόπος που γίνονται τα πράγματα στην σημερινή «βιομηχανία». Δηλαδή, αν θέλεις να κάνεις ένα album, για να το προωθήσεις, είσαι υποχρεωμένος να πηγαίνεις σε μεγάλες περιοδείες.
Είναι πολύ εκπαιδευτικό για κάθε νέο συγκρότημα να μπει σ’ αυτό το σύστημα, να δοκιμάσει. Θα σύστηνα στους νέους μουσικούς να το κάνουν για να δουν, πώς είναι, ώστε μετά να καταλάβουν τι παίζει γενικότερα έξω και να μη σε δείχνουν με το δάχτυλο σαν τον μοναδικό που δεν είναι σε μια μεγάλη δισκογραφική... Πρέπει να μιλάς με πολλούς ηλίθιους, όταν είσαι σε μια τέτοια εταιρία και να προσπαθείς να τους πείσεις γι’ αυτά που θες και ονειρεύεσαι. Να μιλάς σε άτομα που δεν έχουν την παραμικρή ιδέα τι κάνεις! Γι’ αυτούς σήμερα είσαι εσύ, αύριο είναι κάποιο άλλο συγκρότημα. Σου δίνουν 3 εβδομάδες promotion και αυτό είναι. Τέλος πάντων, ποιος νοιάζεται γι’ αυτούς? Εγώ πάντως όχι!
- Θεωρείστε αρκετά κοινωνικοί σαν συγκρότημα. Πιστεύεις ότι αυτό σας έχει κάνει καλό ή κακό?
Ronny: Είναι καλύτερο να σε λένε κοινωνικό, παρά αλαζόνα και ψώνιο, είναι η προσωπική μου άποψη. Γνωρίζω καλλιτέχνες που είναι πολύ περήφανοι για να καταδεχθούν να μιλήσουν στον κόσμο και προσωπικά το μισώ αυτό. Απεχθάνομαι τους ανθρώπους που είναι σνομπ. Για μας, είναι πάντα σημαντικό μετά από μια συναυλία να μιλάμε με τον κόσμο, να παίρνουμε feedback, αν τους άρεσε το live ή όχι. Το feedback που λαμβάνεις, σου δίνει μια κατεύθυνση για τις επόμενες live εμφανίσεις σου.
Το να παίζεις live δεν είναι μόνο σημαντικό για εμάς, αλλά και για τους fans μας. Το κοινό αγοράζει τα cd σου, μαθαίνει τη μουσική σου και τα τραγούδια σου και περιμένει με χαρά να τα ακούσει live – κι εσύ ως μουσικός βάζεις τα δυνατά σου να είσαι πάνω στη σκηνή όσο καλύτερος γίνεται. Επομένως, αν δεν μιλήσεις με τον κόσμο, αν δεν έρθεις σε επαφή μαζί του, πώς θα καταλάβεις τι αρέσει?
Χάρη σ’αυτόν τον τρόπο συμπεριφοράς μας, γνωρίζουμε τόσα ενδιαφέροντα άτομα από διάφορες πόλεις κι έχουμε την ευκαιρία να μας ξεναγούν στην πόλη τους, να πηγαίνουμε μαγευτικές βόλτες σε μέρη που ενδεχομένως δεν θα ανακαλύπταμε ποτέ μόνοι μας, να διασκεδάζουμε. Φυσικά υπάρχει και η άλλη λύση, για όποιον δεν θέλει να λειτουργήσει κατά τέτοιο τρόπο: Μπορεί να κάτσει στο δωμάτιο του ξενοδοχείου του όλη τη μέρα, διατηρώντας το προφίλ του απλησίαστου και αλαζόνα και την επομένη να πάρει το αεροπλάνο της επιστροφής και να γυρίσει πίσω στη μίζερη ζωή του!!!
- Θεωρείς ότι η μουσική των Clan of Xymox έχει επηρεάσει τα νεώτερα μουσικά σχήματα που κινούνται στον ίδιο μουσικό χώρο?
Ronny: Γνωρίζω πολλά συγκροτήματα που ισχυρίζονται, ότι επηρεάστηκαν από την μουσική μας και αυτό είναι θαυμάσιο. Άλλωστε όλοι επηρεάζονται από τη δισκογραφία που προϋπάρχει και υποθέτω ότι, εκείνοι, στους οποίους έχει απήχηση η μουσική των Clan of Xymox, θα επηρεάζονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
- Τί κρατάς και τί αφήνεις από τα χρόνια που έχουν περάσει?
Ronny: Δεν κρατάω τίποτα. Είμαι συλλέκτης συναισθημάτων, ακούω τις ιστορίες των ανθρώπων. Απορρίπτω πολλά πράγματα.
- Όσον αφορά στους Clan οf Xymox?
Ronny: Όχι, δεν απορρίπτω τίποτα όσον αφορά στους Clan of Xymox. Βασικά το μόνο που θα «πετούσα», είναι ο κόσμος γύρω μου. Θα προτιμούσα να ζω μόνος μου. Αυτό προσπαθώ να κάνω με τους Clan οf Xymox. Να μένω μόνος μου, να δημιουργώ ένα κουκούλι και να ζω μέσα στον δικό μου Μικρόκοσμο. Προτιμώ να προσαρμόζω την πραγματικότητα γύρω από τον Μικρόκοσμό μου (στο μέτρο του δυνατού), παρά να πρέπει να παλέψω με τον έξω διαμορφωμένο κόσμο, (κάτι που φυσιολογικά θα αναγκαζόμουν να κάνω, αν δεν ήμουν διαφορετικός). Η βασική αξία για τον άνθρωπο έγκειται στο να είσαι «Κύριος του Εαυτού σου» και να μη χρειάζεται να απολογείσαι σε κανέναν, παρά μόνο στον εαυτό σου. Έτσι, για όλες τις ενέργειες σου και τις αποφάσεις που παίρνεις, ο μόνος υπεύθυνος θα είσαι εσύ.
- Έχεις εμμονή με την εμφάνισή σου?
Ronny: Ναι!!! Όλοι δεν έχουν? Δεν έχω γνωρίσει ένα άτομο στη ζωή μου που να μην είναι...
- Θεωρείς τον εαυτό σου “Goth Sex Symbol” ?
Ronny: (Όλο το team ξεσπάμε σε γέλια)… Δε θα το έλεγα! Όχι...
- Ξέρεις τα κορίτσια όμως έτσι σε βλέπουν...
Ronny: Αλήθεια??? (Γέλια). Και νόμιζα ότι η καμπάνα χτυπάει για τον τραγουδιστή των HIM…
- Πόσο σημαντικό ρόλο παίζει το πάθος όσον αφορά στα πράγματα που κάνουμε?
Ronny: Εξαρτάται από το τι κάνεις. Αν πάω για ψώνια στο supermarket, τότε το πάθος μου είναι σε πολύ χαμηλά επίπεδα. Αλλά για πράγματα σημαντικά, το πάθος είναι προϋπόθεση, π.χ. δεν προσπαθώ να γράψω ένα τραγούδι, αν δεν το νιώθω. Ξέρω ότι δεν θα μου βγει. Κι ακριβώς, επειδή δεν είναι εφικτό να γνωρίζω από πριν, πότε θα θελήσω να γράψω ή να συνθέσω, έχω φτιάξει το δικό μου studio, ώστε ανά πάσα στιγμή της ημέρας ή της νύχτας που έρχεται η έμπνευση, ανοίγω την πόρτα, μπαίνω μέσα και δουλεύω την ιδέα μου. Αυτό είναι μια σημαντική διαφορά, γιατί στο παρελθόν έγραφα πρώτα το album και μετά έμπαινα στο studio.
Η σημερινή τεχνολογία βοηθάει πολύ περισσότερο, γιατί πιστεύω ότι συλλαμβάνει άμεσα τις αυθόρμητες προθέσεις: τη στιγμή ακριβώς που έχεις οίστρο, απλά ανοίγεις τα μηχανήματα και ηχογραφείς! Ενώ στο παρελθόν δεν ήταν δυνατόν να πας στο studio, έπρεπε να το κανονίσεις και μετά να υλοποιήσεις το project σου σε διάρκεια 30 κουραστικών ημερών. Μιλάμε για διαφορετικού είδους πίεση τότε. Τώρα απλά μπαίνω κατευθείαν στο studio μου. Άλλωστε είναι πιο οικονομικό για όλους να δουλεύουν έτσι, τόσο από θέμα χρημάτων όσο και χρόνου.
- Σχετικά με το πάθος που λέγαμε...
Ronny: Ναι... για να μπορέσω να ηχογραφήσω, πρέπει πάντα να πιστεύω πολύ σε κάτι, σε ένα συναίσθημα, να έχω μια κατεύθυνση. Μου είναι εύκολο να εξωτερικεύσω αυτό το συναίσθημα, αν έχω κέφι να γράψω μουσική . Απλά παίζω με τη φωνή μου, με το κομπιούτερ μου ή με τα πλήκτρα. Και κάπου εκεί εισβάλλει ξαφνικά το πάθος: αν πετύχω τις σωστές νότες, τότε μπορεί να μείνω εκεί και για 12 συνεχείς ώρες!
- Ποιο είναι το Motto σου για τη ζωή?
Ronny: Δεν τα πιστεύω αυτά για να είμαι ειλικρινής. Δεν πιστεύω σε Logos.
- Πόσο συχνά μετανιώνεις για αποφάσεις που έχεις πάρει?
Ronny: Πάντα μετανιώνω για πράγματα, όλη την ώρα. Ο καθένας το κάνει. Έτσι κι εγώ...
- Μερικοί λένε ότι μετανιώνουν γι’ αυτά που δεν έχουν κάνει…
Ronny: Όχι, εγώ μετανιώνω για πράγματα που έχω κάνει. Όλες μας οι πράξεις στη ζωή, μας κάνουν τα άτομα που είμαστε σήμερα. Κάθε μικρή αλλαγή στην «αλυσίδα» της ζωής μας, επηρεάζει τα πάντα. Υπάρχει μια συνέχεια, από το παρελθόν μας ως τώρα. Η ζωή δεν είναι ένας μονόδρομος με δοκιμές και λάθη που επαναλαμβάνεται. Προχωράμε και μαθαίνουμε, ωριμάζουμε! Κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα ότι υπάρχει σωστός και λάθος τρόπος.
Αλλά σίγουρα δεν βοηθάει κανένα να σκέφτεται «εύχομαι να είχα κάνει αυτό ή εκείνο». Τότε αγαπητέ, όλη σου η ζωή θα ήταν διαφορετική! Επομένως δεν θα καθόσουν εδώ να το συζητάς , γιατί θα ήσουν κάπου αλλού – ένας θεός ξέρει πού. Αυτό είναι το τρομαχτικό σχετικά με κάθε απόφαση που παίρνεις στη ζωή σου. Αναρωτιέμαι βέβαια, αξίζει να μετανιώνεις? Καλύτερα νομίζω να μην μετανιώνεις τίποτα, γιατί αλλιώς δεν θα ήσουν ό,τι έγινες μέχρι σήμερα.
- Ο κόσμος συνηθίζει να λέει για την έκβαση καταστάσεων πώς, “ό,τι κι αν συνέβη, σε τελική ανάλυση ήταν για καλό”.
Ronny: Δεν μου αρέσουν αυτές οι πεποιθήσεις. Μου θυμίζουν θρησκόληπτους ανθρώπους που πιστεύουν στη μοίρα και στο πεπρωμένο.
- Αγαπημένοι Καλλιτέχνες του RONNY σε όλο το φάσμα των τεχνών?
Ronny: Σίγουρα ο Hans Rudi Giger, ένας πολύ αυθεντικός καλλιτέχνης που σχεδίασε τη φιγούρα Alien, ο Gaudi που σχεδίασε τον περίφημο καθεδρικό στην Βαρκελώνη, ο Ισπανός σουρεαλιστής ζωγράφος Dali κι ο Egon Schiele, με τρελαίνουν οι φρικιαστικοί πίνακές του!
Συγγραφείς:
Aldous Huxley, John Irving, Franz Kafka, Hermann Hesse, Dostoevsky, Patrick Suskind, DH Laurence, Oscar Wilde
Ποιητές:
The Dark Poet*, Sylvia Plath, Shelley, Lord Byron, William Wordsworth, John Milton, Thomas Hardy.
*(ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Υπάρχει ένα βιβλίο που ονομάζεται «Cyclodrama» και είναι αφιερωμένο, όπως γράφεται στην ιστοσελίδα, «…dedicated to Ronny Moorings & CLAN OF XYMOX -The BEST of the best Gothic/Industrial Bands”).
Σκηνοθέτες:
Steven Spielberg, Ron Howard, Ridley Scott, Jean-Pierre Jeunet, Peter Jackson, The Wachowski Brothers.
- Νιώθεις επιτυχημένος? Πιστεύεις ότι έχεις κερδίσει όσα ονειρεύτηκες όσον αφορά στους Clan Of Xymox?
Ronny: Όχι. Μέχρι στιγμής βέβαια, είμαι ικανοποιημένος που μπορώ να πειραματιστώ, όπως θέλω με το συγκρότημα. Αν θελήσω να κυκλοφορήσω ένα δίσκο ή να παίξω κάπου, έχω την ευχέρεια να το κάνω. Από την πλευρά αυτή, είμαι πολύ τυχερός! Δουλεύουμε όμως σκληρά για να επιτύχουμε κάθε στόχο. Έτσι θεωρώ, ότι μας αξίζει να περνάμε όμορφα, όταν περιοδεύουμε κι έχουμε λίγο ελεύθερο χρόνο. Αυτές είναι οι μικρές μου απολαύσεις και αυτό μου αρέσει περισσότερο στις περιοδείες.
- Είναι οι mini σας διακοπές δηλαδή...
Ronny: Δεν θα τις χαρακτήριζα ως διακοπές, γιατί προσωπικά βρίσκω τις διακοπές πολύ βαρετές. Όταν είσαι τουρίστας σε μια ξένη χώρα, πας μόνο σε 5-10 ευρέως γνωστά μέρη. Δεν έχεις, όπως εμείς τώρα, γνωστούς-ντόπιους να σε πηγαίνουν σε εστιατόρια, ωραία φυσικά τοπία ή clubs, που υπό διαφορετικές συνθήκες δεν θα τα έβρισκες μόνος σου!!!
- Ποια η προσωπική σου εκτίμηση, όσον αφορά την αρχαιοελληνική Αρχιτεκτονική, με βάση ό, τι γνωρίζεις και έχεις δει από κοντά?
Ronny: Τι να πω? Πολύς κόσμος νομίζει ότι η Ελληνική αρχιτεκτονική σταματά μόνο στην Ακρόπολη και κάποιους ναούς. Όταν κάποιος επισκεφτεί την Αμερική ή τη Ρώμη, διαπιστώνει ξεκάθαρα την Ελληνική επιρροή σε όλο της το μεγαλείο!
Συνέντευξη:
Ντίμη Θεοδωράκη
Βάσια Καρκούλη
Επιμέλεια / Μετάφραση: Ντίμη Θεοδωράκη
