Συνήθως για να πάει κανείς σε μια συναυλία πρέπει κατ' αρχήν να προμηθευτεί με κάποιον τρόπο το εισιτήριο, να ξεκινήσει με συγκοινωνίες, ταξί ή αυτοκίνητο, να ιδρώσει περπατώντας ή να κάνει κύκλους για να βρει να παρκάρει, να περάσει από το σημείο ελέγχου Νο 1 όπου τον τσεκάρουν με βλοσυρό βλέμμα αν έχει στα χέρια του το χαρτάκι-εισιτήριο, να φτάσει στο σημείο ελέγχου Νο 2 όπου του σκίζουν το χαρτάκι-εισιτήριο ακόμα κι αν τους εκλιπαρεί να μην το βλάψουν σοβαρά γιατί το θέλει για ενθύμιο και στη συνέχεια να στριμωχτεί με κάμποσους άλλους ομοίους του για να περιμένει την εκκίνηση της συναυλίας. Ουφ, σα να είσαι στα pits  και περιμένεις την εκκίνηση του grand prix ακούγεται, τι άγχος! Πώς θα σας φαινότανε όμως αν πηγαίνατε σε μιά συναυλία μετά από μιά πανέμορφη διαδρομή στο βουνό, με ελεύθερη είσοδο, ελεύθερο πάρκινγκ, ελεύθερη κατασκήνωση και ελεύθερο πρόγραμμα στα 1600 μέτρα υψόμετρο? Διαβάστε λοιπόν παρακάτω και ετοιμαστείτε νοερά για το 4^ο Ziria Music Festival γιατί το 3^ο μόλις τελείωσε...

Το Ziria Music Festival διοργανώνεται εδώ και 3 χρόνια στην κορφή σχεδόν του όρους Ζήρεια στην Κορινθία, στο χιονοδρομικό κέντρο του Αθλητικού Κέντρου Ζήρειας (λίγο πάνω από τα Τρίκαλα Κορινθίας) από μια παρέα Ξυλοκαστριτών στη μνήμη του μπασίστα των Σπυριδούλα Νίκου Δόικα. Αφιλοκερδώς. Κι επειδή η λέξη αφιλοκερδώς στην εποχή μας κρύβει κάμποσα από πίσω, εξηγούμαι: ΔΕΝ υπάρχει εισιτήριο, τα συγκροτήματα ΔΕΝ  παίρνουν ούτε ένα ευρώ, οι ξενοδόχοι της περιοχής φιλοξενούν δωρεάν τα μέλη των συγκροτημάτων, το Αθλητικό Κέντρο Ζήρειας εισπράττει από τα ποτά και φαγητά που πωλεί παρέχοντας έναν καθαρό και φιλόξενο χώρο με παρουσία ασθενοφόρου, ιατρείου και πυροσβεστικής και οι διοργανωτές πουλάνε μπλουζάκια του φεστιβάλ προσπαθώντας να βγάλουν τα λεφτά του ηχολήπτη και του ηχητικού εξοπλισμού. Και για να συμπληρωθεί το ποσό των απαιτούμενων εξόδων τσοντάρουν και οι χορηγοί. Κι όλα αυτά για να δώσουν τη δυνατότητα σε όσους το επιθυμούν να κινηθούν ελεύθερα ανάμεσα σε βρέφη (κυριολεκτώ) και 80χρονα παιδιά (επίσης κυριολεκτώ) υπό τον ήχο της soul, indie, alternative, rock & ...punk (βάλετε δίπλα σε όλα τη λέξη ‘κυριολεκτώ'). Μοναδική οδηγία είναι το απαιτούμενο ...dress code, κλειστά παπούτσια, φουτεράκι και μπουφανάκι γιατί παρότι Αύγουστος στα 1600 υψόμετρο έχει κρύο, όταν έφευγα από εκεί πάνω η θερμοκρασία ήταν τους +6.

Θα αδικήσω την 1^η  μέρα του festival γιατί πήγα μόνο στη 2^η από την οποία ήταν δύσκολο να λείψω ειδικά από τη στιγμή που στο πρόγραμμα ήταν ο ...Δημήτρης Πουλικάκος παρέα με τους Σπυριδούλα! Ναι, καλά διαβάσατε, ζει, τραγουδάει, σε κάνει να γελάς και φοράει μπλουζάκι ‘Too Drunk To Fuck'. 500 κατασκηνωτές λοιπόν, 2500 κόσμος συνολικά και κατά τις 20:00 το πρόγραμμα ξεκινάει:

Αλέξης Ιωάννου: μέλος των Burger Project έπαιξε μόνος του με μια ακουστική κιθάρα και για την ιστορία όταν αργότερα ανέβηκε στη σκηνή μαζί με τους Σπυριδούλα ο Πουλικάκος μας τον σύστησε σαν το παιδί-θαύμα. Για τη φωνή του υποθέτω που είναι εξαιρετική, σα να βγαίνει από το κορμί του ολόκληρο κι όχι από το λαρύγγι μόνο.

Hybrid Meson: για 2^η χρονιά στο φεστιβάλ μια παρέα 40άρηδων από το Ξυλόκαστρο που αν δεν κάνω λάθος παίζουν από χόμπυ γκαραζάκια, μπλουζάκια και ροκάκια. Στα θετικά ότι παίζουν δικές τους συνθέσεις, όχι για τα φράγκα αλλά επειδή πιθανόν αυτό τους γεμίζει, στα λιγότερο θετικά ότι δεν ξεφεύγουν από τις κλασσικές νόρμες, ακούγονται ακίνδυνοι και ο ήχος τους δεν θα ξεχώριζε ανάμεσα από άλλα γκρουπ του είδους.

Peggy: ή αλλιώς η Πέγκυ Ζάρρου, ερμηνεύτρια με διάφορες συνεργασίες στο ενεργητικό της, αξιόλογη και καθαρή φωνή που ενώ εκείνη την ώρα έκανα βόλτες δεξιά αριστερά με έκανε να σταματήσω και να γυρίσω το κεφάλι μου προς τη σκηνή. Γλυκιά φωνή σε ήχους trip hop που τραγούδησε παρέα με μια ακουστική κιθάρα δικιές της συνθέσεις και διασκευές. Έχετε ακούσει το Somebody Put Something In My Drink των Ramones σε trip hop βέρσιον? Φαντάζομαι τον Richie Ramone καθισμένο ψηλά στο σαλέ να πίνει το ουίσκι του και να μονολογεί ...δεν είμαι ούτε Joey, ούτε Johnny, αλλά εγώ το έγραψα αυτό!

Empty Frame: στην αρχή με μπέρδεψαν, πολλά όργανα στη σκηνή, μου πήρε μερικά λεπτά να μπω στο κλίμα τους. Μετά θυμήθηκα ότι τους είχαμε ακούσει στο Audiobook 6 του Postwave με το εξαιρετικό take over the city. Αγγλόφωνη μπάντα, τσέλο, βιολί και πιάνο μαζί με ηλεκτρικές κιθάρες βγάζουν πάντα έναν ενδιαφέρον ήχο αν συνδυαστούν με καλές συνθέσεις. Εκ των υστέρων ψάχνοντας είδα ότι έχουν ήδη ένα άλμπουμ στο ενεργητικό τους που κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 2011 το οποίο έχει τίτλο ‘They Think We Are Eskimos". Όταν δε ήρθε η ώρα να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά και να δω τι μου έμεινε από τη 2^η μέρα του φεστιβάλ, συμπέρανα ότι οι Empty Frame ήταν η αποκάλυψη του 3^ου Ziria Music Festival. Επισκεφθείτε την ιστοσελίδα τους και αν είστε φαν των Tom Waits ή των Tindersticks έχω την εντύπωση ότι το ποντίκι σας θα κάνει κλικ στο εικονίδιο "Order CD".

NoMind: θέλοντας να δώσουν το κάτι παραπάνω στους υπερήλικες που παρακολουθούσαν το φεστιβάλ οι διοργανωτές προσπάθησαν να φέρουν τον Jello Biafra, αλλά επειδή έφαγαν πόρτα η αμέσως επόμενη επιλογή τους ήταν οι NoMind. Αν και φίλοι με είχαν προϊδεάσει θετικά, η 1^η μου επαφή με τους NoMind ήταν αρνητική γιατί το σύνθημα ‘Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι' με το οποίο ξεκίνησαν μου ακούγεται πολύ αναχρονιστικό πλέον. Κύριοι NoMind παίζετε punk, αντάρτικο και πέρα από νόρμες, δείχνετε αληθινοί, βρείτε λοιπόν το δικό σας τρόπο να περάσετε να μηνύματά σας και μην αναμασάτε συνθήματα προηγούμενων δεκαετιών. Κατά τα άλλα ο Σωτήρης Θεοχάρης (τραγούδι-στίχοι στους ΑΔΙΕΞΟΔΟ και τραγούδι στο "Ταξίδι στο Κέντρο της Πόλης" των Σπυριδούλα) και η παρέα του ζέσταναν το χώρο ακριβώς τη στιγμή που η θερμοκρασία είχε αρχίσει να πέφτει σημαντικά με σημεία αναφοράς τα "Choke On Your Money & Die" και "Life Before Death" κάνοντας να περνάνε από το μυαλό μου εικόνες και ήχοι από Panx Romana έως Motorhead.

Σπυριδούλα & Δημήτρης Πουλικάκος: ήταν ήδη μεσάνυχτα, αλλά αυτή ήταν η στιγμή που όλοι περίμεναν! Και για τους Σπυριδούλα που είναι η ψυχή του φεστιβάλ, αλλά φυσικά και για την παρουσία του Δημήτρη Πουλικάκου που όχι μόνο έδωσε το κάτι παραπάνω, αλλά είναι ο ορισμός της περσόνας, αυτή που τη μια στιγμή σε κάνει να γελάς και την άλλη σε κάνει να σοβαρευτείς, να την παρακολουθήσεις και να πορευτείς μαζί της έστω και για λίγο, για μια-δυό ώρες. Οι Νίκος και Βασίλης Σπυρόπουλος μαζί με την υπόλοιπη μπάντα ξεκίνησαν μόνοι τους με σύμμαχό τους τα τραγούδια τους, τον άριστο ήχο, την αγάπη και την προσοχή όλων των παρευρισκομένων. Δεν άργησε όμως να βηματίσει προς τη σκηνή για να τους κάνει παρέα ο θρύλος που ακούει στο όνομα Δημήτρης Πουλικάκος εν μέσω θερμών χειροκροτημάτων. "Χαίρετε" κι ήταν σα να το έλεγε ο Mick Jagger ή ο Iggy Pop, μια λέξη, ένας χαιρετισμός που το ειδικό βάρος αυτού που το λέει σε κάνει να αισθάνεσαι πιο μικρούλης και ελαφρώς πιο κοντούλης! Μαζί του έφερε και μια βαλίτσα με κάτι μαγικά μουσικά συμπράγκαλα, από αυτά που τα χτυπάς ή τα γρατζουνάς και βγάζουν περίεργους ήχους. Ένα σχεδόν 2ωρο λοιπόν με όλα τα γνωστά τραγούδια των Σπυριδούλα (συμπεριλαμβανομένων φυσικά των "Μπάμπης ο Φλου", "Που Να Γυρίζεις", "Μου ΄Πες Θα Φύγω", "Το 69 Με Κάποιον Φίλο" κλπ) και των πιο σημαντικών τραγουδιών που έχει ερμηνεύσει ο Πουλικάκος. Κορυφαίες στιγμές τα "Hey Joe" του Hendrix, "Υπάρχω" και "Ο Παλιάτσος κι ο  Ληστής" και κορυφαία ατάκα το ‘αυτό το τραγούδι γράφτηκε πριν ...43 χρόνια και δυστυχώς ισχύει ακόμα!" που προλόγισε το "Hey Joe". Ο Πουλικάκος μας χαιρέτησε, πήρε τα συμπράγκαλά του και χάθηκε στο βάθος της σκηνής αφήνοντας τους Σπυριδούλα να τελειώσουν το σετ τους με το "Νάυλον Ντέφια & Ψόφια Κέφια". Η ώρα είχε πάει 02:00 και η θερμοκρασία κάπου στους +9. Επίσης, για την ιστορία, ο Πουλικάκος είναι 69 ετών, τα υπόλοιπα θα σας τα πουν τα βιντεάκια του φεστιβάλ που σίγουρα θα βρείτε στο YouTube.

The Bet: "μα καλά δεν τους ξέρεις?" μου είπε ο κολλητός. Μετά μου το είπε κι άλλος. Και με έκαναν να αισθάνομαι κάπως άβολα, έπρεπε δηλαδή να τους ξέρω? Όχι λοιπόν, δεν έπρεπε να τους ξέρω, νέα μπάντα, χωρίς δισκογραφική δουλειά και με μικρή εμπειρία ζωντανών εμφανίσεων. Λοιπόν αυτά τα παιδιά παίζουν Power Soul, δεν γνωρίζω αν υπάρχει αυτός ο μουσικός προσδιορισμός στα μουσικά λεξικά, αλλά αυτό σου περνάνε όταν τους ακούς. Αξίζει να αναφερθώ ιδιαιτέρως στον τραγουδιστή που έχει ακριβώς τη φωνή που χρειάζεται, με πολύ καλή προφορά της αγγλικής γλώσσας, κίνηση και αέρα στη σκηνή, τον οργανίστα που σαφώς δίνει το σήμα κατατεθέν του γκρουπ και τον κιθαρίστα που ενώ στην αρχή δε μου γέμισε το μάτι, στη συνέχεια με κέρδισε με την ψυχή που έβαλε. Οι τύποι αυτοί δε σ' αφήνουν να βάλεις κώλο κάτω ούτε στιγμή, γι΄ αυτό και όσοι είχαν απομείνει μπροστά στη σκηνή χοροπηδούσαν ακατάπαυστα έως το τέλος. Οι υπόλοιποι τους άκουγαν από πιο μακριά δίπλα σε μια μεγάλη φωτιά που είχε στηθεί (με απόλυτη ασφάλεια) για να ζεσταθούν τα κοκαλάκια τους από το ψωφόκρυο. Για την ώρα παίζουν μόνο διασκευές, αν όμως μείνουν εκεί τότε απλά θα είναι για να δίνουν το παρόν σε γάμους & πανηγύρια. Αν όμως καταφέρουν και γράψουν δικά τους τραγούδια (σε Motown Soul ήχους) τότε θα έχουμε να λέμε...

Όπως φυσικά έχουμε να λέμε πολλά και για τη διοργάνωση του Ziria Music Festival. Χωρίς εισιτήριο, με άριστο ήχο σε έναν ασφαλή και πεντακάθαρο χώρο και με εξασφαλισμένα τα προφανή που σε άλλες διοργανώσεις ακόμα κι αν τα πληρώσεις δεν τα βρίσκεις (άνετο πάρκινγκ, άνετη πρόσβαση σε φαγητό, ποτό και ανθρώπινες ανάγκες υγιεινής). Αγόρασα με 10€ ένα αναμνηστικό μπλουζάκι, αλλά το έκανα επειδή το ήθελα και όχι επειδή έπρεπε ή επειδή δε γινόταν αλλιώς. Ήμουν ελεύθερος...

Ζiria Festival official site