Τον κύριο David Eugene Edwards τον αναφέρεις πάντα με το πλήρες όνομά του, γιατί αλλιώς μπορεί κάτι κακό να συμβεί. Κάποια βιβλική απροειδοποίητη καταστροφή, κάποια αρχαία ινδιάνικη κατάρα,  διάβασα πριν λίγες μέρες και το νέο για τους ινδιάνους που κατά τη διάρκεια μιας θρησκευτικής τους τελετής πέθαναν από χτύπημα κεραυνού, ενώ άκουγαν στο τέρμα το Refractory Obdurate ...Ο χαρισματικός David Eugene Edwards.

Ένα παλιό new wave συγκρότημα με καινούργιο δίσκο, χωρίς χρυσή εποχή, σε ένα μικρό αθηναϊκό club δεκαετίες μετά τα χρόνια που όλοι θέλουν να θυμούνται, δεν είναι παρά ένα συναυλιακό deja vu απ’αυτά που έχουμε πια συνηθίσει. Οι B-Movie πήραν τη σειρά τους σε αυτά, έφεραν μαζί τους κομμάτια που ξέρουν να φτιάχνουν και να αγκαλιάζουν αναμνήσεις, σε ένα live που αδυνατούσε να τις ακολουθήσει. Χρόνια πριν, μια τέτοια συναυλία θα με προβλημάτιζε για τις τσαλακωμένες στιγμές της, τις αφορμές της, την αναγκαιότητά της.

Rock ‘n Roll «Καταιγίδα» ξέσπασε χτες βράδυ, και όχι σαν αυτή του Strindberg. Αν και κάτι τέτοιες συγκυρίες, highlights που εκμηδενίζουν τα ασήμαντα και κάνουν επιλεκτική τη μνήμη μας στις δυνατές εμπειρίες σαν τη χθεσινή, είναι που δημιουργούν τις βραχύνσεις της ζωής που αναφέρει ο θεατρικός συγγραφέας.

Η βραδιά της 19^ης Σεπτεμβρίου  στην Αθήνα προμηνυόταν ενδιαφέρουσα εξαρχής καθώς η μεγάλη αντιφασιστική συναυλία στη μνήμη του Παύλου Φύσσα στο Σύνταγμα και η διαλεχτή συνάθροιση των γκάγκαρων στα πόδια της πολυδιαφημισμένης lady gaga στο ΟΑΚΑ συνέθεταν ένα δίπολο μελίσσι σε ανθοφορία. Η Death Disco ωστόσο, κρατώντας την αιχμή του δόρατος της dark alternative σκηνής ψηλά παρουσίασε δυό σπουδαίες μορφές/συγκροτήματα της Neo Folk σε μια απρόοπτη μετεξέλιξη τους όπως αποδείχτηκε μέσα στη νύχτα.

Το  σχήμα του Eric ''Ripley'' Johnson και της Sanae Yamada, το θεωρούσα πάντα μια «σπιτική» υπόθεση.  Διάλειμμα από το μητρικό αστρόπλοιο-σχήμα των Wooden Shjips, με ήχο περισσότερο μίνιμαλ και lo-fi αισθητική. Έπρεπε να έρθει το δεύτερο μεγάλο lp τους ''Circles'' του 2012 για να παρατηρήσω μια αναβάθμιση στον ήχο αλλά και στην κεντρική ουσία του ήχου του σχήματος.

Πιστός στην υπόσχεσή του ο Nick Waterhouse να επισκεφτεί τη χώρα μας - επίσκεψη που εκκρεμούσε από τον περασμένο Ιούνιο όταν ανακοινώθηκε η εμφάνισή του στο Enlefko festival - ήρθε τελικά στην αρχή του Φθινοπώρου να σημάνει την έναρξη της μουσικής σεζόν με ένα retro party που ενθουσίασε.

To trend της νεοψυχεδέλειας έχει φέρει στη χώρα μας δημοφιλείς μπάντες τα τελευταία 2 χρόνια, από τους surfrockers Allah Las μέχρι τους εκκεντρικούς Growlers. Όμως για πρώτη φορά έμελε να παρακολουθήσουμε τη ζωντανή ιστορία της κιθαριστικής psych σκηνής.

The Velvoids

Συναυλιακά ο Ιούνιος είχε απ'όλα. Γνωστούς, άγνωστους, τους παλιούς, τους νέους, τον παλιότερο, τους σκληρούς, τους φλώρους, τους περίεργους, και μάλλον όλα αυτά πήγαν μια χαρά από άποψη προσέλευσης κόσμου και μουσικής ικανοποίησής του. Μάλλον οι περισσότεροι σε κάθε live, δίνανε ένα τελικό ραντεβού στο Ejekt, και έτσι η Πλατεία Νερού προχθές πλημμύρισε από κάθε είδους φίλο της μουσικής που είπε να πιστέψει στη δυναμική των συγκροτημάτων του σετ, στην πιθανότητα δροσιάς δίπλα στη θάλασσα, στο προπέρσινο πανηγύρι των Kasabian.

Οι Clutch είναι αλήθεια, πως δεν χρειάζονται συστάσεις. Φέρουν την αξίωση εκείνων των group που η μουσική τους υφίσταται αυθύπαρκτα και μιλά αυτοαναφορικά χωρίς καμία αναγκαιότητα για εξηγήσεις.

Την στιγμή που ξεκινούν οι επαναληπτικές νότες της στιβαρής μπασογραμμής του Waterfront και ο χείμαρρος από τις κιθάρες και τα synths των Σκωτσέζων πέφτει με δύναμη στα αυτιά σου εν μέσω καπνών και λάμψεων από τα άσπρα φώτα του stage, συνειδητοποιείς γιατί αυτό το intro είναι για τους Simple Minds κάτι παραπάνω από ένα ακόμα track στο μεγάλο ρεπερτόριο της "greatest hits" τουρνέ τους.