Πάμε ανάποδα. Αν ήταν φάρσα, θα είχε πια ξεφουσκώσει και θα μιλάγαμε πλέον για βαρετές, ανούσιες καρικατούρες αποτυχημένων κλόουν. Αν ήταν μυστικό πείραμα ανθρώπινης ψυχολογίας, δεν μπορεί, κάπου θα είχε καταλήξει ως τώρα, κάτι θα είχαμε μάθει και εμείς και αυτοί. Αν ήταν απλά ένα συγκρότημα πανέξυπνων μουσικών θα είχε διαλυθεί εδώ και καιρό, ή μάλλον θα βρισκόταν σε κάποιο απ’τις reunion φάσεις του. Αν ήταν κάποιο ύποπτο μέσο χειραγώγησης και επιβολής κάποιας πολιτικής ιδεολογίας ή κάποιου συγκεκριμένου τρόπου σκέψης…θα τα είχε καταφέρει.
Αν σε κάποιο λεξικό υπήρχε το λήμμα “συμπαθής μπάντα” οι Piano Magic δικαιούνται όχι μόνο να έχουν τη φωτογραφία τους εκεί, αλλά και ολόκληρη ολοσέλιδη καταχώριση. Και μιλάμε για συμπάθεια που δεν είναι απλά απόρροια της μικρής αναγνωρισιμότητας του συγκροτήματος συγκριτικά με την αξία του.
Η αναμονή για ένα live show των Fuck Buttons θεωρούσα (αφελώς) ότι θα ήταν μεγάλη. Έχοντας στο μυαλό την προ διημέρου κοσμοπλημμύρα για τη συναυλία των God Is An Astronaut στον ίδιο χώρο και με δεδομένους τους διθυράμβους που έχουν ακουστεί από το σύνολο σχεδόν του παγκόσμιου τύπου, περίμενα το ενδιαφέρον του κοινού να ήταν τουλάχιστον ανάλογο. Η εικόνα μόλις έφτασα έξω από το aN δεν ανταποκρινόταν ούτε κατά το ελάχιστο στις προσδοκίες μου: Ελάχιστος κόσμος περίμενε, που φαινόταν ακόμα πιο λίγος στον μέσα στον κλειστό χώρο. Ανώμαλη προσγείωση...
Έχει καταντήσει ένα από τα πιο χιλιοειπωμένα κλισέ των τελευταίων χρόνων: “Το post-rock πέθανε”, “σαν είδος δεν έχει τίποτα το καινούριο να προσφέρει”, “τα συγκροτήματα επαναλαμβάνουν συνέχεια τον εαυτό τους” και πολλά τέτοια δυσοίωνα. Έχει σχεδόν περάσει στο λεγόμενο “συλλογικό ασυνείδητο” αυτή η διαπίστωση σε βαθμό που, ακόμα και οι ίδιοι οι οπαδοί αυτού του ιδιώματος, διστάζουν συχνά-πυκνά να αναφέρουν τον ίδιο τον όρο “post rock”. Ευτυχώς, τίποτα τέτοιο δεν ήταν εμφανές στην ατμόσφαιρα το ζεστό βράδυ της πρώτης μέρας του Νοέμβρη.
Τελικά αυτό το 2008 είναι αφιερωμένο στα 80s! Samantha Fox, Kylie Minogue, Sandra και Madonna ... Πιάσαμε Αγγλία, Αυστραλία, Γερμανία και Αμερική - ας μην έχουμε παράπονο!! Τώρα για το «live» αυτό της αγαπημένης μας - mama - Sandra, τι να πει κανείς...
«Οι πόρτες ανοίγουν στις 18:00» έγραφε επάνω στο εισιτήριο... Μου έκανε εντύπωση, αλλά στο Λονδίνο είμαστε -σκέφτηκα- ..κοιμάται νωρίς ο κόσμος!!! Φόρεσα το t-shirt μου με το «SH-101» και μπήκα στο μετρό. Σε λίγο θα βρισκόμουν σε ένα συναυλιακό χώρο όπου έχουν εμφανιστεί τόσα μεγαθήρια της μουσικής...
“pour all your love that you keep inside…into a song”
Αν σε κάποιο λεξικό υπήρχε το λήμμα “συμπαθής μπάντα” οι Piano Magic δικαιούνται όχι μόνο να έχουν τη φωτογραφία τους εκεί, αλλά και ολόκληρη ολοσέλιδη καταχώριση. Και μιλάμε για συμπάθεια που δεν είναι απλά απόρροια της μικρής αναγνωρισιμότητας του συγκροτήματος συγκριτικά με την αξία του.
Μήπως η Madonna είναι cyborg?
