Θα ήταν ψέμα αν σας έλεγα ότι δεν με επηρέασε το τραγικό τρομοκρατικό χτύπημα στο Παρίσι το προηγούμενο βράδυ της ημέρας τέλεσης της συναυλίας. Πόσο μάλλον όταν το μεγαλύτερο πολύνεκρο κτύπημα έγινε κατά την διάρκεια συναυλίας του κλαμπ Bataclan. Ευτυχώς, εμείς εδώ είχαμε ένα ειρηνικό βράδυ, χωρίς δυσάρεστα συμβάντα και περάσαμε καλά βλέποντας δύο αξιόλογα Γερμανικά συγκροτήματα του gothic rock χώρου. Μάλιστα, και τα δύο γκρουπ σχηματίστηκαν την ίδια χρονιά, το 2010, και χρησιμοποιούν drum machine.

Αν και είναι και τα δύο γκρουπ εξ Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής (από Νέα Υόρκη συγκεκριμένα,  αν και δεν είμαι σίγουρος πόσο, ειδικά ένας νεοϋορκέζος, μπορεί να χαρακτηριστεί ως τυπικός "αμερικάνος"), Groοms και A Place To Bury Strangers ήταν Εγγλέζοι στο ραντεβού τους. Οι Grooms εμφανίστηκαν ακριβώς στις 10: 00 στη σκηνή του Gagarin και έπαιξαν σαράντα λεπτά.

H Nika Roza Danilova είναι 26 χρονών. Ήδη για πάνω από έξι χρόνια αφήνει το στίγμα της στη μουσική της τρέχουσας δεκαετίας αλλά διχάζει και τους παλιούς της οπαδούς μετά το ''Conatus'' και περισσότερο μετά το ''Taiga''. Η ποπ κατεύθυνσή της σε συνδυασμό με τις σκοτεινές ενορχηστρώσεις των τραγουδιών της πάντα μου δημιουργούσαν σύγχυση τα τελευταία χρόνια κάνοντας με να μην μπορώ να ακούσω για παραπάνω από μία φορά κανένα από τα δύο της τελευταία άλμπουμ.

Οι DEATH AND VANILLA ξεκίνησαν από το Malmo της Σουηδίας το 2007 και ήδη έχουν τρία άλμπουμ και μερικά ep. Ηχογραφούν με αναλογικά όργανα και ειδικά για το  πρόσφατο, ''To Where The Wild Things Are'',  χρησιμοποίησαν μόνο ένα μικρόφωνο της δεκαετίας του '70 για την ηχογράφηση του.

Στη σχέση μου με τους Motorama το πρώτο πράγμα που μου έκανε έκπληξη είναι ότι είναι Ρώσοι και το δεύτερο είναι ότι στο live της Παρασκευής δε βγήκαν ξανά για encore. Όλο το ενδιάμεσο δεν έχει τίποτα το μη αναμενόμενο. Ο ήχος, τα εξώφυλλα, τα ονόματα των συγκροτημάτων που περιγράφουν τον ήχο τους στα κείμενα που γράφονται για αυτούς, η αποδοχή τους από τους φίλους της σκηνής,  τα πρόσωπά τους, τα ελάχιστα λόγια τους.

Ανάμεσα στα ευχάριστα στοιχεία της, γενικά όχι και πολύ ευχάριστης εποχής που ζούμε και που ευτυχώς εξακολουθούν να υπάρχουν, είναι και η άφιξη πολύ σύγχρονων πλέον ονομάτων της εναλλακτικής ροκ που αρχίζουν να ανεβαίνουν στην Αμερική και παγκοσμίως. Η περίπτωση της ANGEL OLSEN είναι μια ευχάριστη συγκυρία ποιότητας και αποδοχής, σε ένα είδος που δεν έχει και τόση πολλή σχέση με τις Ευρωπαϊκές πόλεις αλλά κουβαλά την απλότητα και το βαρύ πολιτιστικό παρελθόν μιας καθαρά Αμερικάνικης μουσικής παράδοσης.

Και ήρθε η τρίτη φορά να αναμετρηθούμε με το Γοτθικό ρυθμικό Θηρίο των THE SOFT MOON. Και η μέρα ήταν Παρασκευή 11.09. Και αυτή τη φορά σε μικρότερο χώρο. Θυμάμαι τις δύο προηγούμενες. Η πρώτη, επική, εντυπωσιακή και πνιγμένη στον ξηρό πάγο, άφησε πολλές καλές εντυπώσεις, άφησε στόματα ανοιχτά και μας άφησε πλήρως ικανοποιημένους και λίγο περήφανους που επιμέναμε για την αξία τους, από την πρώτη στιγμή που ακούσαμε το πρώτο ομώνυμο άλμπουμ-καταπέλτη τους.

"Κι η αγάπη πάλι θα καλεί"

Απ’ ότι φαίνεται, τα πράγματα γύρω από το φεστιβάλ Plissken πηγαίνουν σύμφωνα με ένα σχέδιο που στα δικά μας μάτια τουλάχιστον, δείχνει να λειτουργεί. Η διοργάνωση χρόνο με το χρόνο γίνεται και καλύτερη, το line up βρίσκει το βηματισμό του, οι σκηνές πληθαίνουν και συνεπακόλουθα και ο κόσμος που προσέρχεται για να το παρακολουθήσει.

Βράδυ Παρασκευής σε μια Αθήνα δροσερή ως κρύα, με μουντή ατμόσφαιρα, ίσως ότι έπρεπε για βόλτα μέχρι την Death Disco, για Χωρίς Περιδέραιο, μια συναυλία που πολύς κόσμος περίμενε με ανυπομονησία. Συναντιόμαστε με τον Ταξιάρχη και αποφασίζουμε να γράψουμε μαζί τη κριτική για τη συναυλία που θα παρακολουθήσουμε εντός ολίγου.