Τελικά ίσως η μεγαλύτερη κληρονομιά που απέκτησε ο Andrew Finn των Veils απ'τα παιδικά και νεανικά του χρόνια είναι μια γενική ανισορροπία. Μεγάλωσε μεταξύ Λονδίνου και Auckland Νέας Ζηλανδίας, και αλήθεια δεν μπορώ να φανταστώ πως είναι να αφήνεις τα πράγματα τόσο μακριά πίσω σου κάθε φορά.
Μια κολεκτίβα μουσικών - ανθρώπων και οργάνων - με primitive ήχους, folk στοιχεία και σαφείς επιρροές από doom και post-instrumental μουσική. Γράφουν endtime ballads, όπως λένε, επισημαίνοντας την σχετικά μακάβρια φύση των κομματιών τους και την ασυνήθιστη μίξη διαφόρων ειδών σαν εξέλιξη στην μουσική. Ο ήχος τους θυμίζει κάτι ανάμεσα σε Godspeed You Black Emperor και Silver Mount Zion. Τους κατατάσσουν σε είδη όπως stoner progressive, freak folk και doom.
Όταν η υπερβολή πλημμυρίζει την καρδιά μας, κι ας κρατάει για λίγο, σημαίνει ότι αυτή η υπερβολή εκείνη την ώρα είναι η μόνη αλήθεια που δεχόμαστε, είναι τα πάντα και δε χωράει, γιατί δεν υπάρχει, τίποτα άλλο. Η υπερβολή ότι το Again είναι το καλύτερο κομμάτι που έχει γραφτεί ποτέ, έγινε για πάνω από 15 λεπτά η μόνη και απόλυτη εξήγηση σε ολόκληρο το συναισθηματικό στροβιλισμό για τον οποίο συνομώτησαν οι Archive.
8 Σεπτεμβρίου, και για κάποιους είναι ακόμα καλοκαίρι. Ένα φρέσκο όνομα έρχεται για live στην Αθήνα, στο όμορφο Γκάζι και ο συνδυασμός ακούγεται καλός.
Είκοσι Εβδόμου Δύο Χιλιάδες Εννέα. Ήρθε η ώρα. Είκοσι χρόνια μετά, δεκαεπτά χρόνια μετά, δεκαπέντε χρόνια μετά, δέκα χρόνια μετά, επτά χρόνια μετά, τέσσερα χρόνια μετά, τέσσερις ώρες μετά. Στο En attendant Godot ο Γκοντό δεν καταφθάνει ποτέ. Τώρα ξέρουμε γιατί.. Οπότε βγαίνει ο Alec Empire και όλοι μάλλον περίμεναν κάτι καλύτερο [ας όψονται οι Atari Teenage Riot που χαιρόμασταν να μας παίρνουν τα αυτιά άλλοτε] - άλλοι απλώς περίμεναν τη Nic. Όπως ήρθε έφυγε, δεν συνέβη και τίποτα ιδιαίτερο, μα δεν παραπονιέται κανείς.
Όλα ξεκίνησαν θολά και σκοτεινά. Η κατάληξη ήταν λουσμένη στο φως. Η σκηνή, ο Antony, οι μουσικοί, ο κόσμος, ο χώρος. Οι καρδιές δεν είχαν ακριβώς την ίδια πορεία, δεν τους δόθηκε η δυνατότητα να αντιδράσουν, βρίσκονταν αδιάκοπα πάνω και γύρω από ένα όριο, ένα όριο που μεταβαλλόταν όπως διαπερνούσε το φως το σκοτεινό βυθό τους. Όλη αυτή η μουσική αιώρηση ήταν αναπάντεχα ένας ορισμός για αυτό που δεν είμαστε σίγουροι αν βλέπουμε,αν υπάρχει, γι'αυτό που δεν ξέρουμε με τι συναίσθημα ή τι χρώμα να το χαρακτηρίσουμε, δεν ξέρουμε αν πρέπει να το φοβηθούμε ή να το αφήσουμε να μας αγκαλιάσει...
Αν έπρεπε να βγάλω νικητή, εγώ θα έδινα το βραβείο στους Klaxons. Πριν το φεστιβάλ δεν τους είχα καν στα outsiders, αφού εκτός των άλλων θα έπαιζαν οι Echo & the Bunnymen που μου ταιριάζουν πολύ περισσότερο ηλικιακά, ηχητικά και αποτελούσαν μεγάλη αγάπη στο παρελθόν, καθώς και οι Editors που με έχουν κερδίσει τα τελευταία χρόνια.
Τελικά ίσως η μεγαλύτερη κληρονομιά που απέκτησε ο Andrew Finn των Veils απ'τα παιδικά και νεανικά του χρόνια είναι μια γενική ανισορροπία. Μεγάλωσε μεταξύ Λονδίνου και Auckland Νέας Ζηλανδίας, και αλήθεια δεν μπορώ να φανταστώ πως είναι να αφήνεις τα πράγματα τόσο μακριά πίσω σου κάθε φορά.
Αν έπρεπε να βγάλω νικητή, εγώ θα έδινα το βραβείο στους Klaxons. Πριν το φεστιβάλ δεν τους είχα καν στα outsiders, αφού εκτός των άλλων θα έπαιζαν οι Echo & the Bunnymen που μου ταιριάζουν πολύ περισσότερο ηλικιακά, ηχητικά και αποτελούσαν μεγάλη αγάπη στο παρελθόν, καθώς και οι Editors που με έχουν κερδίσει τα τελευταία χρόνια.
