«Xάος». Ονομάζεται η απρόβλεπτη συμπεριφορά που παρουσιάζεται σε ένα ντετερμινιστικό σύστημα εξαιτίας της μεγάλης ευαισθησίας του στις αρχικές συνθήκες. Είναι ο κανόνας ενός αλλοπρόσαλλου κόσμου (όπως η μουσική) όπου όταν κάτι επηρεάσει τα αρχικά του στάδια, τότε ο ίδιος ο κανόνας παύει να υπακούει στις βασικές και αρχικές του σταθερές, ίσως τις αξίες του, τους νόμους και τις παγιωμένες αντιλήψεις, έτσι ώστε κανένας μα κανένας δεν μπορεί να προβλέψει τις αλλαγές που θα συμβούν στο άυλο σώμα της έκφρασης.

ATARI TEENAGE MOTHERFUCKIN RIOOOOOOOOT!

Ο αρκετός κόσμος που πήγε στο Gagarin για τους Electric Litany και τους Tango with Lions, πήγε αναζητώντας την ποίηση της βραδιάς. Η ασφάλεια του μπαρ και της φασαριόζικης παρέας με ζωντανή ροκ υπόκρουση φτωχαίνει σαν δικαιολογία για το ότι παρευρίσκεται εκεί κάποιος. Πολλοί γέρνουν το κεφάλι τους στον ώμο της μουσικής όλο και πιο εύκολα, εμπιστεύονται τα κλειδιά της καρδιάς τους σ'αυτήν όλο και πιο δύσκολα.

Το 1981 ο Ronald Reagan εκλέχθηκε πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών. Το ένα εκ των δύο ιερότερων συμβόλων του νεοφιλελευθερισμού - ένα για κάθε πλευρά του Ατλαντικού - είχε αποκτήσει πλέον θεσμική εξουσία την οποία επικύρωνε η πολιτιστική ριζοσπαστικοποίηση του αμερικάνικου εθνικισμού.

Απο την αλλαγή της χιλιετίας, ένα φάντασμα πλανάται πάνω απ' τον κόσμο - το φάντασμα του rock 'n' roll. Όλες οι πολιτιστικές δυνάμεις των καθεστώτων των ηπείρων έχουν συνασπισθεί σε ιερή συμμαχία εναντίον του: καρεκλάδες και θιασώτες του R 'n' B, ψεύτικοι mc's και κήρυκες της γαλήνης, εντεχνάδες, νεορεμπέτες, χίπηδες και φασέοι.

Τελικά τι περίπτωση είναι οι Fall; Μ'αρέσουν ή δε μ'αρέσουν; Θα αποκτήσω ποτέ όλη τη δισκογραφία τους ή μου αρκούν αυτά που έχω; Έχει νόημα να συζητήσω ποια περίοδός τους είναι η καλύτερη, ή είναι το ίδιο με το να ψάχνεις κουπλέ και ρεφραίν στα κομμάτια τους; Είναι οι συναυλίες τους στις καλύτερες που έχω δει ή απλά αποδεχόμαστε όλοι την τρέλα τους και μεθάμε στη σκηνική κοροϊδία τους; Σοφός ή αιώνια ακατανόητος παλαβός ο Mark E.

Απλά τα πράγματα. Αν αγαπάς το δείχνεις. Οι Walkabouts φορτώθηκαν την κούρασή τους από τους συνεχόμενους σταθμούς της περιοδείας τους και έπαιξαν τα κομμάτια τους όπως το ζήτησαν οι στιγμές μας που αυτά  έχουν συνοδεύσει. Κι ο κόσμος από κάτω φορτώθηκε τα δικά του προβλήματα, ενίοτε και τον διπλανό του από το στρίμωγμα, και ζούσε ξανά αυτές τις στιγμές αφήνοντας τα χρόνια δισκογραφικής και συναυλιακής απουσίας των αγαπημένων Walkabouts να σιγοκαίγονται στο δυνατό και εγκάρδιο χειροκρότημα που ξέσπαγε λίγο πριν τελειώσει κάθε τραγούδι.

Η σχέση μου με την post-rock ακολούθησε μάλλον καθοδική πορεία στο πέρασμα του χρόνου. Σ'αυτό (πέρα απ'τη διαμόρφωση του δικού μου γούστου γενικότερα) θεωρώ πώς έπαιξε ρόλο η έλλειψη φαντασίας, ως επί των πλείστον, των συγκροτημάτων που πήραν τα βασικά στοιχεία που ξεκίνησαν από τους Mogwai, τους Slint και τους Godspeed You Black Emperor και τα επανέλαβαν ad nauseam. Δηλαδή: delay/ξύσιμο στις κιθάρες, εμμονή με τη χροιά και το άπλωμα και όχι το ρυθμό, και αυτή η υποχρεωτική, ψυχαναγκαστική κορύφωση.

Οι Kirlian Camera είναι από τα σχήματα που προσφέρονται για πολλές συζητήσεις, όπως φαίνεται άλλωστε και στην πολύ πρόσφατη αναφορά του forum μας για το τελευταίο τους δισκογραφικό πόνημα.

Αυτό που θα ακολουθήσει είναι προϊόν μιας ιδιαιτέρως ευαίσθητης διαδικασίας. Θα επανέλθω σε αυτό. Πρώτα το συγκρότημα.  Όταν προ τετραετίας οι Ulver των Rygg/Ylwizaker υπονοούσαν έντονα το Τέλος τους,  χαρακτήρισαν "Low-key, dark, and tragic. As we are." το Shadows of the Sun δείχνοντας την κατεύθυνση πως επρόκειτο για τον  πιο προσωπικό τους δίσκο, και ανακοίνωσαν πως ένιωθαν άβολα με τον κόσμο, την μουσική βιομηχανία, και την θέση τους στην όλη ιστορία.