"Την ώρα που συμβαίνει", τόσο κλισέ αλλά απόλυτα αληθές στην περίπτωση των Allah-Las. Είναι τόσο όμορφο το συναίσθημα του να βλέπεις μια φρέσκια μπάντα που διασκεδάζει ενώ βρίσκεται στη σκηνή όσο και ο κόσμος κάτω από αυτή. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. 

ΟΚ, αφορισμοί του τύπου "μπανανία η Ελλάδα όσον αφορά τις συναυλίες, όλοι για ένσημα και αρπαχτές έρχονται κ.ο.κ." δεν μπορώ να πω ότι με βρίσκουν απολύτως σύμφωνο, αλλά η αλήθεια είναι ότι συνήθως στα μέρη μας βλέπουμε συγκροτήματα που βρίσκονται στον δρόμο προς τα κάτω και όχι στον δρόμο προς τα πάνω (αν και για να είμαστε απολύτως δίκαιοι, η κατάσταση τα τελευταία χρόνια έχει βελτιωθεί πολύ). Όπως και να έχει, οι Light Asylum κοιτάνε μόνο ψηλά, και το πόδι τους δεν φαίνεται να φεύγει από το γκάζι.

Οι Residents. Ο Αη Βασίλης, ένα εξωφρενικά ακριβό ψυγείο γεμάτο δίσκους, και μια επετειακή περιοδεία για τα 40 χρόνια του... συγκροτήματος. Επιτέλους, πού πρέπει να φτάσει κανείς για να λύσει το μυστήριο των Residents; Υπερβολικά ταλαντούχοι στο να παραμορφώνουν ο,τι νομίζεις πως έχεις μπροστά στα μάτια σου, να αμφιβάλλεις για ο,τι δημιουργείται στο κεφάλι σου απ'τη μουσική τους. Δεν ευθύνονται για τίποτα το συμβατικό, για τίποτα ξαναδοκιμασμένο, δε χάραξαν κάποιο δρόμο που να μπορούν να ακολουθήσουν και άλλοι.

Με δεδομένη τη γενικότερη συναυλιακή ξηρασία των τελευταίων χρόνων, είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντικό το γεγονός ότι παίρνουν τα πάνω τους φεστιβάλ σαν το Ejekt και το (συγκριτικά νεογέννητο) Plisskën. Ένα φεστιβάλ για το οποίο είχα ακούσει τα καλύτερα τα δύο προηγούμενα χρόνια, αλλά δεν είχα παρευρεθεί ώστε να σχηματίσω προσωπική γνώμη.

People can take responsibility for the role they play in the world, whether that's protest or like helping out their fellow man or woman on the street when they see someone being harassed... Shannon Funchess

Δύο βήματα φόρα του Michael Gira ήταν η εντολή για χάος, το μικρό άλμα του πάνω στη σκηνή άνοιγε μια τρύπα αχανούς θορύβου που ρούφαγε το πριν, το μετά, τις σκέψεις όλων μας, τη μουσική όπως την ξέρουμε. Ο ίδιος να βουλιάζει και να παραδίνεται σ'αυτή, εμείς από κάτω αμίλητοι, που και που δραπέτευε απ'το σώμα μας μια μηχανική κίνηση ελεγχόμενη από ανύπαρκτο ρυθμό, ανήμποροι να θυμηθούμε το έγκλημα αλλά να ταλαιπωρούμαστε ηδονικά από την τιμωρία μας. Ξανά και ξανά.

Μου χάλασαν την εισαγωγή. Ναι, έχοντας υποστεί κι εγώ την γνωστή ταιλαιπωρία του χωροταξικού terraτουργήματος της Μαλακάσας και επωμισμένος με την κάλυψη της συναυλίας, την είχα έτοιμη. Πάνω από μια ώρα ακινητοποιημένος στο αυτοκίνητο μου,  είχα όλο το χρόνο να σκεφτώ. Θα ξεκινούσα πιασάρικα, με το κλασσικό και πλέον γραφικό (μου αρέσει να είμαι γραφικός) κράξιμο για την διοργάνωση, την Didi, τους πορτιέρηδες, την καθαρίστρια, την λουλουδού, την κακή μου τύχη να μην είμαι ο γίγαντας Γκρισίνο κ.ο.κ...

Αυτή ήταν η τρίτη φορά που μας επισκεπτόταν ο Peter Heppner. Πρώτη φορά ήταν στο φεστιβάλ Elfentanz III με τους Wolfsheim πίσω στο 2004 στο κλαμπ Ρόδον, το οποίο ήταν και sold out και η δεύτερη στο κλαμπ Gagarin το 2010 προωθώντας τότε ακόμα το πρώτο του προσωπικό δίσκο "Solo".

Με το που ακούστηκαν οι πρώτες νότες των Soft Moon, ήταν σαν να άνοιξε μια αχανής μαύρη τρύπα κάτω απ'τα πόδια μας και να ξεκίνησε μια διαρκής ελεύθερη πτώση προς το πουθενά. Χορός ή μάταιες κινήσεις του σώματος να πιαστεί από κάπου; Ρυθμός, ή αγωνιώδες καρδιοχτύπι για το που θα καταλήξει όλο αυτό το χάος; Μια μοναχική καθοδική διαδρομή, και γύρω επαναλαμβανόμενες υποψίες εικόνων, σχήματα που τυλίγονταν σε γκρίζο καπνό κάθε είδους, χωρίς λέξεις, χωρίς ξεσπάσματα, χωρίς αρχή και τέλος.