Η ιστορία του Βρετανικού σχήματος AND ALSO THE TREES από το χωριό Inekberrow του Wolcestershire, ξεκινά από το 1979 και με λίγα μόνο διαλείμματα ή καλλιτεχνικές μεταπτώσεις συνεχίζεται ως σήμερα. Σχήμα χαμηλών τόνων που δεν απόκτησαν ποτέ τη δόξα αντίστοιχων συγκροτημάτων, αλλά με προσηλωμένη μουσική κατεύθυνση, σταθερή ποιότητα, τίμιες προθέσεις και ένθερμους οπαδούς, έχουν φτάσει σε επίπεδα σεβασμού και αξιοπρέπειας όσο λίγα.

Έχουμε συνηθίσει τα live του ΠαρασκευοΣαββατοΚύριακου και κάθε άλλη μέρα μας φαίνεται ξένη για να ξεκουνηθούμε για να δούμε οποιοδήποτε σχήμα. Όμως υπήρχαν δύο πολύ καλοί λόγοι για τη συγκεκριμένη Δευτέρα. Ο πρώτος ήταν προφανής αλλά ο δεύτερος ήταν το δίδυμο που θα άνοιγε για τους GIRLS NAMES.

Η δεύτερη μέρα του φετινού Ejekt, ήταν πολύ φιλόδοξη και απαιτητική από τις πρώτες μέρες σχεδιασμού της. Αναμενόταν κοσμοσυροή λόγω MUSE που εδώ και πολλά χρόνια είναι πολύ δημοφιλείς στο Ελληνικό κοινό, τόσο δισκογραφικά όσο και συτναυλιακά. Θα ήταν η τέταρτη εμφάνιση τους ύστερα από εννέα χρόνια.

Αγαπημένη μου Lana,

Η Πλατεία Νερού είναι ένας καλός λόγος για να κατεβαίνει κανείς παραλιακά και να διασκεδάζει όποτε υπάρχει εκδήλωση. Η πρώτη μέρα του φετινού Ejekt στηρίχθηκε πάνω στις γνωστές μπάντες που έρχονται και ξανάρχονται στη χώρα και έχουν γίνει θεσμός συν ένα dj set που πλέον και μόνο στο άκουσμα του όρου λειτουργεί αποτρεπτικά σε μένα και σε δύο καινούριες «εγγραφές».

Τέταρτη και ύστατη ημέρα για το Release Athens Festival, ένα νέο κύκλο συναυλιών στην πρωτεύουσα που θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε σαν ένα ενδιαφέρον καλλιτεχνικό πείραμα που μακάρι να έχει συνέχεια. Σα διοργάνωση στέφτηκε με επιτυχία, από την άποψη ότι και οι τέσσερις ημέρες της διεξάχθηκαν κανονικά και χωρίς κανένα πρόβλημα, απ’ όσο τουλάχιστον υπέπεσε στην αντίληψή μας.

Φτηνά τη γλυτώσαμε… Οι μεσημεριάτικες καταιγίδες είχαν θέσει σε σοβαρή αμφισβήτηση την διεξαγωγή της τρίτης ημέρας του πρώτου Release Festival, ευτυχώς για όλους όμως, έριξε όση βροχή είχε να ρίξει κι ο ουρανός απέμεινε σχετικά καθαρός ώστε να δούμε αυτά που τόσο διακαώς επιθυμούσαμε.

Η headline φωτογραφία αυτού του κειμένου ανήκει στον Brett Anderson, το είχα προ-αποφασίσει νομίζω πριν πάω στο φεστιβάλ κρατώντας μια πισινή για τον Alex Turner. Τελικά παρά την ομολογουμένως καλή παράσταση του δεύτερου, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να ξεπεράσει (ακόμα) έναν από τους κορυφαίους performer που ανέδειξε η Αγγλία στη δεκαετία του 90.

’Ξυπόλητος περπατώ μέσα από κυκλώνες φωτιάς που καίνε τα πάντα σαν μια τεράστια αυτοκρατορία, τα όνειρα μου κυνηγάω σε πύρινους εφιάλτες κι όταν ξυπνάω αυτές οι φλόγες είναι παντού’’

Τέσσερα χρόνια είναι ένα σημαντικό χρονικό διάστημα, ειδικά για τον κόσμο της μουσικής που πλέον τρέχει με χίλια χιλιόμετρα την ημέρα, κι εμείς μένουμε να προσπαθούμε να εντυπώσουμε όσα περνούν μπροστά από τα αυτιά μας και τις φωτεινές μας οθόνες. Τόσα (παρά κάτι μήνες) είχα να συναντηθώ με τους Underground Youth δια ζώσης και να τους παρακολουθήσω ζωντανά.