Τις MONOWELT τις γνωρίσαμε πριν μερικούς μήνες με το παρθενικό τους άλμπουμ ''Rückschau'' στην Geheimnis Records και αυτό το Σάββατο 16 Απριλίου θα πάρουμε μια καλύτερη και πιο "ζωντανή" γεύση στο Death Disco που θα ανοίξουν τη συναυλία των Σελοφάν. Συνέντευξη με τις Βερολινέζες, για να πάμε καλά προετοιμασμένοι.
Το όνομα της μπάντας είναι “Monowelt”, που στα Γερμανικά σημαίνει “Μονό-κοσμος”. Περιγράψτε ποιό είναι το “μυστικό” μήνυμα πίσω από το όνομα και αν υπάρχει βέβαια κάποιο.
Marta Raya : Δεν υπάρχει ουσιαστικά κάποια “μυστική” σημασία πίσω από την συγκεκριμένη λέξη. Το όνομα ήταν η αυθόρμητη ιδέα ενός φίλου μας (ο μπασίστας του punk συγκροτήματος “Totenwald” – σημ. πρώην “Tanzkommando Untergang” το πρώτο συγκρότημα της Marta), ο οποίος καθόταν μαζί μας όταν προσπαθούσαμε να βρούμε ένα όνομα και ξαφνικά ξεστόμισε αυτήν την λέξη. Σκεφτήκαμε ότι ακούγεται όμορφα και το υιοθετήσαμε.
Μπορεί κανείς να ερμηνεύσει το όνομα της μπάντας με πολλούς διαφορετικούς τρόπους... Γιά μένα προσωπικά έχει να κάνει με την λέξη “μόνο” αυτήν καθαυτήν, η οποία σημαίνει “μόνος” ή “ένας”. Ερμηνεύω το όνομά μας σαν “ο δικός μας κόσμος” που όλοι πάντα χανόμαστε κάποιες στγμές, με κάποιον τρόπο... Είναι οι στιγμές που ζούμε στον κόσμο των σκέψεων και προσωπικών ελπίδων και πόθων μας, όπου ξεχωρίζουμε τον υπόλοιπο κόσμο από το είναι μας. Ίσως (το όνομα) εκφράζει μιά αίσθηση μοναδικότητας και ξεχωριστής οντότητας, ενώ επίσης το αίσθημα της ασφάλειας και αυτοπροστασίας... Τώρα μάλλον σκέφτομαι μεγαλοφώνως... αλλά όλα αυτά είναι η προσωπική ερμηνεία του “Μονόκοσμου”...
Daria Leere : Συμφωνώ με την ερμηνεία της Marta. Κι εγώ έχω την αίσθηση γιά λίγο “προσωπικό κόσμο”, όπου όλοι είμαστε κλεισμένοι και ο οποίος μας δίνει μιά αίσθηση ασφάλειας και άνεσης. Υπάρχουν δύο διαστάσεις κατανόησης των Monowelt. Εγώ είχα σκεφτεί το Μονό Κανάλι / “Μονοκάναλο” (σημ. Ηχοληπτικός όρος μετάδοσης ηχητικού σήματος). Είναι αυτό που συνδυάζει 2 σήματα σε ένα. Έτσι γιά μένα ο “Μονό-κοσμος” είναι σαν δύο ενέργειες που κινούνται μπροστά και δημιουργούν έναν ενιαίο ήχο.
Πότε συναντηθήκατε γιά πρώτη φορά ; Η μουσική αποτέλεσε την “κόλλα” που ευνόησε αυτήν την συνεργασία ή πολλά και απροσδόκητα γεγονότα – πέρα από την μουσική – συνέβησαν που οδήγησαν στην γνωριμία σας ; Το ρωτάω αυτό γιατί φαίνεστε και εμφανισιακά και ηχητικά σαν να ήταν πεπρωμένο να γνωριστείτε και να συνεργαστείτε. Μοίρα, τυχαίο γεγονός ή απλή λογική ;
Monowelt : Βρεθήκαμε γιά πρώτη φορά το 2010 στο Βερολίνο σε μιά κατάληψη που λέγεται “Köpi” και πολύ γρήγορα καταλάβαμε ότι μοιραζόμαστε τα ίδια μουσικά γούστα. Και οι δύο εμπνεόμαστε από τα εναλλακτικά μουσικά κινήματα και υποκουλτούρες του ’80 και είμαστε πολύ επηρρεασμένες από την σκοτεινή τους πλευρά. Η κοινή μας αγάπη γιά την συγκεκριμένη μουσική μας ένωσε σε ένα ανώτερο επίπεδο. Παράλληλα μας βοήθησε να κατανοήσουμε ότι θέλουμε να κάνουμε μαζί μουσική και λίγο καιρό μετά αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε την μπάντα. Ήταν μάλλον πεπρωμένο που έγινε μ’αυτόν τον τρόπο..
Οι μουσικές σας επιρροές είναι μάλλον εμφανείς. Παρ’όλα αυτά θα ήθελα να μάθω τις μουσικές σας καταβολές πέρα από τους γνωστούς dark wave/new wave/minimal synth ήχους και μπάντες και πως αυτές τις καταβολές τις μετουσιώνετε στο στοιχειωμένο τοπίο των Monowelt.
Marta : Ο ενθουσιασμός μου γιά την εναλλακτική μουσική ξεκίνσε από πολύ νωρίς, όταν ήμουν μόλις 11 χρονών. Εκείνη την εποχή μου άρεσε το 60’s rock, το grunge και το σύγχρονο εναλλακτικό rock. Μερικά χρόνια όμως μετά κυριολεκτικά ερωτεύτηκα το τέλη 70’s – αρχές 80’s punk rock, το οποίο μπορώ να κατονομάσω σαν κυρίως μουσικό υπόβαθρο. Μπορώ να πω πως αν δεν είχα δείξει ενδιαφέρον γιά την punk μοσυική, δεν θα είχα ίσως ανακαλύψει την post punk και dark wave αργότερα. Σε γενικές γραμμές όπως είπαμε, αυτό που με ενθουσιάζει είναι το μουσικό κίνημα του 80 και οι υποκουλτούρες του. Πολύ γρήγορα συνειδητοποίησα ότι προτιμώ την σκοτεινή και μελαγχολική πλευρά των αγαπημένων μου μουσικών ειδών, οπότε ο ενθουσιασμός μου πάνω στο “άγριο” και “ωμό” punk βρήκε διέξοδο στους ζοφερούς και μελαγχολικούς ήχους του post punk και dark wave. Χρόνια μετά άρχισα να λατρεύω την σκοτεινή ηλεκτρονική underground μουσική και τον ισχυρό της ρυθμό.
Daria : Οι μουσικές μας καταβολές φυσικά και επηρρέασαν τον ήχο μας. Πιστεύω ότι οτιδήποτε ακούγαμε στην προ-Monowelt εποχή, ξαναγεννήθηκε μέσα στην μπάντα. Θεωρώ ότι είναι δύσκολο να περιγράψει κανείς πως μετουσιώνεται, είναι ένα άλλο επίπεδο της πραγματικότητας, όπου τα λόγια δεν μπορούν εύκολα να χρησιμοποιηθούν. Οι γονείς μου είναι μουσικοί, οπότε κατά τα παιδικά μου χρόνια άκουγα πρελούδια και φούγγες του Μπάχ, που ο πατέρας μου έπαιζε στην ακουστική του κιθάρα. Μετά επηρρεάστηκα από το MTV και την underground rap, ενώ αργότερα από εναλλακτικά σχήματα από την Αγ. Πετρούπολη (σημ. Η Daria είναι Ρωσσίδα και η Marta Πολωνέζα). Επίσης άκουγα λίγο Techno και Drum ‘n’ Base. Τον αληθινό όμως κόσμο της μουσικής τον ανακάλυψα όταν ήμουν 19 χρονών. Ήταν η εποχή της ψυχεδελικής μουσικής, του industrial και του 80’s wave. Η σχετικά πιό πρόσφατη “μουσική ανακάλυψη” ήταν το punk και αναρχο-punk όταν μετακόμισα στο Βερολίνο. Πήρα κάποιες αποφάσεις τότε σχετικά με την νέα μου ζωή και υιοθέτησα τους δυνατούς, μηδενιστικούς, γρήγορους και δυνατούς ήχους επηρρεασμένους από το punk και τις αναρχικές ιδέες σαν τρόπο ζωής.
Αν είχατε να διαλέξετε 5 μπάντες, ποιές θα ήταν οι πιό σημαντικές γιά εσάς ;
Marta : Μου είναι δύσκολο να διαλέξω μόνο 5 μπάντες από τόσες άλλες, που σημαίνουν τόσα πολλά γιά μένα. Θα αναφέρω αυτές που κατά την γνώμη μου επηρράσαν τις Monowelt. Οι Cure, οι Malaria, οι X-Mal Deutschland, οι Clan of Xymox και οι Trisomie 21.
Daria : θα προσέθετα επίσης τους Dead can Dance, Cocteau Twins, Neutral Project, Asylum Party και Chameleons.
Το πρώην Ανατολικό Βερολίνο είναι το κατάλληλο μέρος γι’αυτό το είδος μουσικής, είναι βέβαιο. Έχετε άλλα μέρη που σας κάνουν να επικεντρώνεστε στη μουσική και σας κάνουν να “βουτάτε” στα βαθιά νερά της έμπνευσης ;
Marta : Γιά μένα η έμπνευση μπορεί να βρίσκεται σε οποιοδήποτε μέρος έχω επισκεφθεί έως τώρα. Το κάθε μέρος έχει την δικιά του μαγεία και ιστορία. Το τελευταίο μέρος που επισκέφθηκα και με συνεπήρε ήταν η Ρώμη. Ήταν η πρώτη μου φορά εκεί και ένιωσα σαν να ήμουν μέσα σ’ένα παραμύθι ή σε μιά ταινία. Ήταν αποκαλυπτικό να βλέπεις τα αρχαία μνημεία της πόλης και να απολαμβάνεις τα όμορφα τοπία και την αρχιτεκτονική της. Πρέπει μάλλον να ταξιδεύω πιό συχνά, είναι πραγματικά μιά πηγή έμπνευσης. Και παρόλο που το Βερολίνο είναι μιά πηγή έμπνευσης από μόνο του και γιά τις δυό μας, πιστεύω ότι ταξιδεύοντας και εξερευνώντας νέα μέρη, θα μας κάνει πιό πλούσιες σε εμπειρίες και το να δούμε τον κόσμο από μιά τελείως διαφορετική οπτική. Αναμένω επίσης με ανυπομονεσία την συναυλία μας στην Αθήνα ! Νομίζω ότι η πόλη θα είναι γιά μας μιά νέα έμπνευση.
Daria : Εμπνέομαι πολύ από το Βερολίνο. Από την στενάχωρη εικόνα του. Είναι μιά πόλη που υπέφερε πολλά. Καταστράφηκε σχεδόν ολοκληρωτικά κατά τον πόλεμο, μετά χωρίστηκε από το Τείχος... Όταν βρίσκεσαι εκεί, είσαι αυτόπτης μάρτυρας όλων αυτών καθημερινά. Ζω στο κέντρο, στο Kreuzberg. Εμπνέομαι από την παράδοση που έχει αυτή η περιοχή σχετικά με τις καταλήψεις και την εναλλακτική της αισθητική. Η πόλη αλλάζει βιαστικά, περισσότερη πολυτέλεια βλέπει κανείς σε περιοχές που πριν 20 χρόνια ήταν πιό βρώμικες και εναλλακτικές. Η ταχύτητά του επηρρεάζει τις ζωές των ανθρώπων και καμμιά φορά το ζοφερό Βερολίνο είναι ίσως ακόμα και γιά μένα υπερβολικό... Εύχομαι να ζούσα στην εξοχή, δίπλα στη θάλασσα ή στο βουνό... Δεν έχω επισκεφθεί πολλές πόλεις. Έτσι η αγάπη μου παραμένει γιά την Αγ. Πετρούπολη και την ποιητική της έμπνευση. Παρ’όλα αυτά θα ήθελα πολύ να επισκεφθώ και να ανακλύψω περισσότερα μέρη !
Συνθέτετε και γράφετε τους στίχους μαζί ή η κάθε μία από εσάς έχει και έναν συγκερκιμένο ρόλο στην μπάντα ;
Monowelt : Κάποιες φορές συμβαίνει να γράφουμε τους στίχους μαζί, σε κανά-δύο τραγούδια μας μάλιστα αυτό έχει συμβεί. Τις περισσότερες φορές όμως η καθεμία γράφει στίχους από μόνη της. Το ίδιο περίπου συμβαίνει και με την σύνθεση – και οι δυό μας προτίνουμε ιδέες γιά νέα κομμάτια. Κατά την διάρκεια των προβών, προσπαθούμε να συνδυάσουμε τις ιδέες μας και να καταλήξουμε στην δημιουργία ενός κομματιού. Η καθεμία από εμάς δημιουργεί τις δικές τις μελωδίες, ενώ η άλλη προσπαθεί να παίξει και να καταλάβει τις ιδέες της άλλης, δημιουργώντας παράλληλα δικά της “μέρη” στα πλήκτρα και στο μπάσο.
Οι πρώτες μίξεις των κομματιών που εμφανίστηκαν στο Youtube και Soundcloud είχαν επιμεληθεί από τον William Maybeline των Lebanon Hanover. Περιγράψτε μου πως γνωριστήκατε και τι έχετε αποκομίσει από την συνεργασία σας μ’αυτόν.
Monowelt: Γνωρίσαμε τον William και την Larissa ύστερα από μιά συναυλία τους στο Βερολίνο (μάλλον το 2011). Βρεθήκαμε μετά την παράσταση και είχαμε μιά ενδιαφέρουσα συζήτηση. Θυμόμαστε ότι είχαμε εντυπωσιαστεί από την σκηνική τους παρουσία και από το πόσο φιλικοί, αγαπητοί και μετριοπαθείς άνθρωποι ήταν. Τους είπαμε ότι είχαμε μία μπάντα και κάναμε πρόβες λίγο πριν την πρώτη μας συναυλία. Κρατήσαμε επαφή από εκείνο το σημείο και μετά. Όταν στείλαμε τις πρώτες ηχογραφήσεις μας στον William γιά να ακούσουμε την γνώμη του, μας είπε ότι θα ήθελε πολύ να ηχογραφήσει τα κομμάτια μας και να μας βοηθήσει με το τελικό μιξ. Αυτή ήταν πραγματικά μιά μεγάλη εμπειρία γιά εμάς. Νοιώθαμε από την πρώτη στιγμή της συνεργασίας μας ότι ο William καταλάβαινε σε τι είδους ήχο στοχεύαμε. Ένοιωθε κατά κάποιον τρόπο την “ατμόσφαιρα” των κομματιών μας και δεν ήθελε ούτε προσπάθησε να μας αλλάξει ιδέες. Πραγματικά εκτιμήσαμε αυτήν την προσέγγιση και την επιθυμία του να μας βοηθήσει με τις ηχογραφήσεις.
Η Geheimnis Records πως εμφανίστηκε στη “ζωή” σας ;
Monowelt: Αναπάντεχα και απροσδόκητα ! Όσο μπορούμε να θυμηθούμε ο Πάνος (Geheimnis Rec.) μας έγραψε ένα μήνυμα και μας ρώτησε αν ενδιαφερόμαστε να συνεργαστούμε. Εξέφρασε πόσο του άρεσε η μουσική μας και την επιθυμία του να κυκλοφορήσει τον πρώτο δίσκο μας. Αυτό μας ευχαρίστησε απόλυτα και μας ακούστηκε σαν πολύ καλή ιδέα. Ήμασταν κατ’αρχάς ευχαριστημένες που μία δισκογραφική εταιρεία μας έδειξε τόσο μεγάλο ενδιαφέρον και ότι θα είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε μία κυκλοφορία σε βινύλιο. Είμαστε ακόμα έκπληκτες με το πόσο καλά πήγε όλη αυτή η συνεργασία και πολύ ευχαριστημένες με το τελικό αποτέλεσμα. Ευχαριστούμε, Πάνο γιά την όλη συνεργασία !
Οι τελικές μίξεις των κομματιών έγιναν από τον Χρήστο Μανωλίτση, έναν παλιό γνώριμο της Ελληνικής new wave σκηνής του 80. Πως ήταν αυτή η ομολογουμένως ενδιαφέρουσα συνεργασία, κυρίως λόγω του γεγονότος ότι έχουμε να κάνουμε με την συνεργασία 2 γενεών ανθρώπων που ασχολούνται με την λεγόμενη “σκοτεινή εναλλακτική μουσική”.
Monowelt : Οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι η διαδικασία των τελικών μίξεων δεν ήταν τόσο εύκολη στην αρχή, μιάς που οι αρχικές μας μίξεις είχαν γίνει πολύ γρήγορα και όχι τόσο επαγγελματικά, εξαιτίας του ότι τις είχαμε πραγματοποιήσει στον χώρο που κάναμε τις πρόβες μας ή σε σπιτικό περιβάλλον. Αυτό είχε γίνει με έναν πολύ DIY τρόπο, επειδή εκτιμούμε πολύ αυτήν την αυθεντικότητα πάνω στην δημιουργία της μουσικής. Μας αρέσει ο τρόπος έκφρασης που αιχμαλωτίζει αυτές τις πρώτες στιγμές έμπνευσης με την ωμότητα στο αρχικό στάδιο. Καταλάβαμε όμως ότι η προσέγγισή μας ήταν τελείως διαφορετική απ’αυτήν που έχει συνηθίσει ο Χρήστος. Η πολυετής πείρα του στην ηχογράφηση και και στην μίξη συγκρούστηκε κάποια στιγμή με την οπτική μας. Επιπλέον, είχαμε ηχογραφήσει κάποια από τα τραγούδια μας μαζί με τα εφέ στα φωνητικά και στα όργανα (σημ. όχι σε διαφορετικά κανάλια γιά να είναι εύκολη η επεξεργασία τους), που σήμαινε ότι ήταν αδύνατος ο διαχωρισμός τους. Παρ’όλα αυτά, Ο Χρήστος έκανε θαυμάσια δουλειά, γιά την οποία είμαστε ευγνωμονούσες ! Μάθαμε πολλά από αυτήν την συνεργασία και είμαστε ακόμα εντυπωσιασμένες με το πως μπόρεσε να δημιουργήσει ένα τόσο δυναμικό μιξάρισμα, πράγμα καθόλου εύκολο. Ο Χρήστος μας έδωσε διάφορες χρήσιμες συμβουλές τις οποίες θα τις λάβουμε σίγουρα υπόψιν μας στο μέλλον.
Ποιά είναι τα πλάνα σας γιά το κοντινό και μακρινό μέλλον ; Έχετε προγραμματίσει συναυλίες στην Γερμανία και στο εξωτερικό ; Έχετε καινούργια τραγούδια τα οποία θα παρουσιάσετε στην Αθήνα ;
Monowelt : Έχουμε προγραμματίσει μερικές συναυλίες στο Βερολίνο και στην Γερμανία γιά τους επόμενους μήνες. Ευχαρίστως θα θέλαμε να εκμεταλλευτούμε κάθε ευκαιρία να παίξουμε στο εξωτερικό και να ανακλύψουμε νέα μέρη χάρις σ’αυτό. Σίγουρα θα παίξουμε κάποια από τα καινούργια μας κομμάτια στην Αθήνα !
Δουλεύετε πάνω σε νέα κομμάτια γιά ένα μελλοντικό δεύτερο άλμπουμ ;
Monowelt : Προς το παρόν παίζουμε τα καινούργια μας κομμάτια στις συναυλίες και έχουμε προγραμματίσει να τα ηχογραφήσουμε σύντομα. Ελπίζουμε αυτά να βγουν στην επόμενη κυκλοφορία μας, κατά προτίμηση στο δεύτερο άλμπουμ μας..
Είσαστε δύο ξωτικά που θα προσγειωθούν στις 16 Απριλίου στην σκηνή του Death Disco και θα παίξουν σαν support group στην παρουσίαση του νέου άλμπουμ των Selofan. Έχετε να στείλετε κάποιο μήνυμα στο Ελληνικό κοινό που θα έλθει στην συναυλία και θα “εντρυφήσει” στη μουσική σας ;
Monowelt : Dive in your dreamwave.. Dive in your “mono world”… :)
Συνέντευξη / Μετάφραση: Βασιλική Καρέλα
Monowelt @ Facebook
Monowelt bandcamp
«Το The Answer ολοκληρώνει την δισκογραφία των 2L8 και περιέχει όλους τους ήρωες που βρίσκονται σε όλα τα προηγούμενα άλμπουμ. Το ζευγάρι από το He & She, όλα τα ανώνυμα πρόσωπα, όλοι οι απογοητευμένοι ποιητές, όλοι οι απροσάρμοστοι και εκείνοι που λαχταρούσαν ζωή και ελευθερία, όλοι εκείνοι που θα αγωνιστούν για να προστατεύσουν τους αγαπημένους τους, όλοι εκείνοι που είδαν ένα κόσμο να καταρρέει και αποφάσισαν να αντισταθούν. Τραγουδάμε το ίδιο άλμπουμ με διαφορετικές λέξεις εδώ και πολύ καιρό τώρα. Ήταν καιρός να κάνουμε κάτι διαφορετικό και να επιτρέψουμε στους εαυτούς μας και σε όλους τους ήρωες μας να ξεκουραστούμε.»
Το πέμπτο ροκ άλμπουμ των 2L8 είναι δεν είναι ένα μηδενιστικό παρανάλωμα πυρός που καίει τα πάντα στο διάβα τους αλλά υγρό παθιασμένο πυρ που εξαπολύεται για να βάλει σε λειτουργία ψυχές.
Μετά την ''Κλωστή'' φαινόταν ότι το σχήμα έχει εξαντλήσει όλες του τις αισθητικές οδούς, όλο του το μουσικό είναι. Μετά την ''Κλωστή'' κάθε άλλο βήμα στην πορεία τους φάνταζε σαν ένα επιπλέον δώρο στην ανθρωπότητα και στους οπαδούς τους. Για έντεκα χρόνια τώρα και χωρίς καμμία καμπή παρά μόνο κλιμακώσεις που κάθε φορά ξεπερνούσαν, ένα επόμενο άλμπουμ μετά από το Ελληνόφωνο αριστούργημα τους θα ήταν είτε ένα συμβιβασμένο με τον ήχο τους ποιοτικό άλμπουμ είτε μια στείρα επανάληψη. Αλλά πάντα θα υπήρχε αυτή η πιθανότητα για τη σπίθα της επανεφεύρεσης.
Οι πρώτες ακροάσεις του ''The Answer'' με βρήκαν σε γνώριμα τοπία και έκλινα προς την πρώτη πιθανότητα. Δεν υπήρχε σίγουρα η στείρα επανάληψη γιατί αυτή τη φορά η σπίθα της επανεφεύρεσης που ευτυχώς υπάρχει ακόμα ακούει στο όνομα rock 'n' roll. Και μετά από την τρίτη ολοκληρωμένη ακρόαση, πιστεύω ότι οι 2L8 έφτασαν σε νέα ύψη.
Όταν πλέον έφυγε το make-up και έμεινε η μπάντα γυμνή και με όπλο το πάθος, η μουσική τους απόκτησε τη βρωμιά του ροκ και την ηλεκτρική ορμή που μέχρι το ''New Battles..'' κατόρθωναν να τιθασεύουν με ενορχηστρώσεις ελεγχόμενες και ακριβείς στο στο στόχο τους. Η θεατρικότητα αλλά και η έντονη γεύση Αρχαίας Ελληνικής Τραγωδίας στο αισθητικό τους οπλοστάσιο απέδιδε τα μέγιστα. Όμως στις μέρες του μνημονίου ένα σχήμα που ζει και αναπνέει την Ελληνική πολιτιστική παρακμή και κοινωνική εξαθλίωση, δεν εμμένει πίσω από το αισθητικό του προσωπείο. Θυμώνει, φτάνει στα όρια των συναισθηματικών αντοχών του και βγαίνει έξω, εξαπολύοντας στίχους και ήχους ενός ηφαιστείου σε δράση. Η ''Κλωστή'' ήταν ένα άλμπουμ που αντικατοπτρίζει αλλά και επικυρώνει την κοινωνική ευαισθησία του σχήματος. Ήταν ένα ντοκουμέντο Ελληνικού Ροκ. Μαχητικού, ευαισθητοποιημένου και στην κόψη.
Με το ''The Answer'' όμως, όλοι οι προηγούμενοι δίσκοι φαίνονται σαν ο βατήρας που εκτοξεύουν τον ήχο του σχήματος στα ύψη. Όπως και το ζευγάρι του ''He & She''.
Με αντιασφυξιογόνες μάσκες πλέον, στο εξώφυλλο, κρατιέται χέρι χέρι απομακρυνόμενο από το μετά-αποκαλυπτικό περιβάλλον και κοιτά εμάς, το μέλλον ή ακόμα καλύτερα· μπροστά..
Το σχήμα έχει στο μάξιμουμ τα πάντα. Κιθάρες, βιολιά, κρουστά, φωνητικά, χορωδιακά. Οι κλιμακώσεις και ο κλασσικός μηχανισμός της ηλεκτρικής ροκ έντασης βρίσκει άλλη μια δημιουργική εφαρμογή του εδώ. Οι κιθάρες έχουν περισσότερο όγκο αλλά το μεγάλο ατού σε αυτό το άλμπουμ είναι τα χορωδιακά φωνητικά που περισσότερο από τα προηγούμενα άλμπουμ σε αυτό το άλμπουμ κάνουν ιδιαίτερη αίσθηση, δημιουργούν ένα αίσθημα ελέγχου του ηλεκτρικού παραναλώματος του δίσκου και ανταποκρίνονται πλήρως στην έννοια του Χορού όπως και στις Αρχαίες Τραγωδίες.
Το κόκκινο είναι ένα χρώμα ταιριαστό. Ίσως σε μια υπαρξιακή εκδοχή του Mad Max και με βάση το γεγονός ότι περιέχονται και μουσικά στοιχεία από την υποτιθέμενη νέα No Man's Land το άλμπουμ αυτό να ήταν το ιδανικό soundtrack της τωρινής Ελληνικής ενδοχώρας. Μιας ενδοχώρας με βαριά, σάπια ατμόσφαιρα. Φτιαγμένο από ζωντανά πλάσματα που αλυχτούν και έχουν κρατήσει το πνεύμα αλλά και το άρωμα ενός παλαιού κόσμου. Οι στίχοι για άλλη μια φορά είναι διαφωτιστικοί τα ποιήματα τους είναι παιάνες ζωής σε έναν πεθαμένο κόσμο.
Ξεκινώντας από τις απόκοσμες ψαλμωδίες του ''Oh Hell, They Are Landing Again'' για να μας πουν ότι:
'Τηλεφωνώ για να πω αντίο
Τηλεφωνώ για να μοιραστώ αυτά που βρήκα”
και καταλήγοντας στο επικό φινάλε του ομώνυμου όπου πλέον ξεκινάει ένα νέο ταξίδι από την αρχή, έχει περάσει συναρπαστικό διάστημα στην μουσική ηλεκτρική πανδαισία δυναμικών τραγουδιών που είναι βέβαια εμποτισμένα με τη συνήθη 2L8 αύρα αλλά πλέον έχουν την εμπειρία αλλά και την κατακτημένη γνώση μιας ροκ τραγουδοποιίας που δεν το παίζει «ηρωική», δεν είναι φτιασιδωμένη και στυλιζαρισμένα θεατρική, είναι χωρίς επιδειξιομανία και οι λέξεις δεν δημαγωγούν.
Το ''The Answer'' είναι οικείο και, ηχητικά, περισσότερο ισχυρό και συμπαγές απ' όλα τα προηγούμενα τους. Δεν είναι ακριβώς κάτι διαφορετικό. Απλά είναι γιορτή μιας μεταποκαλυπτικής ενηλικίωσης που κρατά την αθωότητα και το πάθος αλλά κουβαλά και τις ρυτίδες της Γνώσης και της Μουσικογνωσίας. Ώριμο άλμπουμ το λένε συνήθως ένα τέτοιο άλμπουμ αλλά το ''The Answer'' δεν είναι σαν τα φρούτα που σε λίγο σαπίζουν. Είναι ένα μεγάλο βήμα εξέλιξης και πείρας ενός ήχου αυθεντικού και γνήσιου.
Ο δίσκος κυκλοφορεί κανονικά και στο bandcamp και έχει ξεκινήσει ο μακρύς δρόμος παρουσίασης του σε διάφορες πόλεις... άλλη μια συναρπαστική τουρνέ ξεκινά λοιπόν και δεν πρέπει να τη χάσετε... (15.04.2016 στο s.i.x.dogs για την Αθήνα)
Rating: 9 / 10
Χρήστος Μίχος
'' Σαν ολότητα ( το ΔΠΔ'' δηλαδή) εκπροσωπεί το υπαρξιακό ταξίδι κάθε δίποδου θηλαστικού. Σε αυτό το ταξίδι τα όνειρα αποκαλύπτουν επιθυμίες και φόβους που δεν τους συνειδητοποιούμε, αλλά συνειδητά ή υποσυνείδητα παίζουν ένα σημαντικό μέρος στο να μας κάνουν καλύτερους στο να αντιμετωπίζουμε τη ζωή.''
Το καινούριο άλμπουμ των MECHANIMAL κυκλοφόρησε στις 4.1.2016, λέγεται ''ΔΠΔ''' και φυσικά ο τίτλος υπονοεί όσα περιγράφει παραπάνω, το δελτίο τύπου για το ΔιΠοΔο θηλαστικό που υπάρχει σε αυτό τον πλανήτη και είτε ευεργετεί, είτε μεταλλάσσει τον πλανήτη πάνω στον οποίο ζεί.
Είναι το τρίτο κεφάλαιο στην πορεία του πιο μακροβιότερου σχήματος που είχε ο Γιάννης Παπαϊωάννου ποτέ και η σύνθεση έχει μεταβληθεί και πάλι.
Ο αρχικός κιθαρίστας Τάσος Νικογιάννης επιστρέφει και μαζί με τον Κώστα Ματιάτο είναι στις κιθάρες. Ο Γ. Παπαϊωάννου παραμένει φυσικά στη γενική εποπτεία των πάντων και μαζί τους είναι η Ελένη Τζαβάρα (Etten, FILM και λίγο με την Λένα Πλάτωνος) στα φωνητικά, η οποία φέρνει νέα δεδομένα στον ήχο του σχήματος.
Ακούγοντας το άλμπουμ τα καινούρια στοιχεία που ενσωματώνονται στη βασική ιδέα που ακολουθεί το σχήμα από την αρχή φαίνονται ξεκάθαρα. Ο ήχος είναι πιο μαλακός, πιο ελαφρύς σε χροιά με τα νέα φωνητικά χωρίς να φτάνει στα όρια της ποπ. Κρατά τη σκοτεινή ηλεκτρονική του υφή αλλά πλέον είναι πιο διευρυμένος και πιο προσβάσιμος από ποτέ. Οι κιθάρες για άλλη μια φορά παραμένουν ισχυρό χαρτί στον ήχο του σχήματος και δημιουργούν μια λειτουργική βάση θορύβου και έντασης που στέκει σε ίσες αποστάσεις από τα φωνητικά αλλά και από τα ηλεκτρονικά μέρη των συνθέσεων και δίνει ξεχωριστό τόνο και σε αυτό το άλμπουμ. Η γενική εικόνα είναι ότι είναι ο περισσότερο εύκαμπτος και πολυχρωματικός δίσκος του σχήματος. Η ακρόαση μετατρέπεται σε ένα φαντασιακό ταξίδι στους ήχους που εξακολουθούν να έχουν τις βάσεις στους στο electro/post pank και new wave/kraut παρελθόν αλλά διαμορφώνουν ένα ενιαίο ηχητικό τοπίο με το στίγμα του σχήματος ισχυρότερο από ποτέ. Φυσικά δεν είναι κλειστό αλλά από πεποίθηση αφήνει παράθυρα εξέλιξης και προσεγγίζει ποικίλες εκφράσεις για το επόμενο βήμα. Οι ανατολίτικες επιρροές στο οργανικό ''Ferrum'' για παράδειγμα, είναι κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που ξέρατε σαν MECHANIMAL ως τώρα και λειτουργούν σε σημείο να κάνουν τη σύνθεση μια από αυτές που ξεχωρίζουν.
Περισσότερα συναισθήματα και λιγότερο σκοτάδι μπορούν πλέον να βγουν στην επιφάνεια όπως τρυφερότητα (''Thistlemilk'', ''Search The Woods'').
Υπάρχουν τραγούδια όπως το ''Illuminations'' και το ''Winter Mute'' που δείχνουν ότι οι ρυθμικές αρετές και ποιότητες του σχήματος είναι σε εξαιρετικό επίπεδο και μάλιστα αυτά τα δύο συγκεκριμένα κομμάτια ίσως και να γίνουν από τα κορυφαία ζωντανά τους τραγούδια ή με λίγη προώθηση ακόμα και χιτ! Ειδικά ο παλμός του ''Illuminations'' είναι τέτοιος που με δυσκολία συγκρατιέται για να μην πετάξει έξω από το ηχογραφημένο κλουβί του..
Πιστεύω πάντα ότι η φωνή του πρώτου τους τραγουδιστή Freddie F. είναι ανεξίτηλα δεμένη με την όλη ιδέα του σχήματος σε σημείο που αν υπήρχε σκληρός πυρήνας οπαδών να μην ήταν τόσο ευχαριστημένος από την αλλαγή.
Η χροιά της φωνής της Etten διευκολύνει τη μετάβαση και είναι σίγουρα περισσότερο ταιριαστή με τις συγκεκριμένες συνθέσεις όμως εδώ αντιλαμβάνομαι ότι ίσως χρειάζεται περισσότερη συναισθηματική/βιωματική εμπλοκή από την τραγουδίστρια στο σχήμα για να βγει στην επιφάνεια η αίσθηση της ολότητας που υπήρχε στους δύο προηγούμενους δίσκους.
Φυσικά σε τεχνικό επίπεδο είναι ο πλέον άρτιος δίσκος που έχουν βγάλει αλλά το άγριο σκοτάδι έχει δώσει τη θέση του σε ένα πιο εξευγενισμένο ημίφως και αυτό σημαίνει ότι πρέπει να ξεκολλήσουμε από την αρχική Mech▲nimal αίσθηση και να συνηθίζουμε στo νέo Mechanimal προσδιορισμό.
'Εχουν κάνει reboot σε νέο επίπεδο και με νέες ανατροφοδοτήσεις όχι μόνο από το Αστικό τοπίο αλλά και από αλλού όχι απαραίτητα ορατά με γυμνό μάτι...
Υπάρχει φυσικά σταθερό το γενικό πλαίσιο και βεβαίως αν υπάρχει και φωνή τότε η κατεύθυνση προσανατολίζεται ευκολότερα σε συγκεκριμένους δρόμους που μένει να τους «περπατήσουμε» σε επόμενες κυκλοφορίες του σχήματος.
Οι Mechanimal παραμένουν η μπάντα που μπορεί καλύτερα από όλους να μετατρέπει τις Αστικές ανατροφοδοτήσεις σε σημαντική μουσική και το ''ΔΠΔ'' είναι ένας καινούριος θαυμαστός κόσμος για όλους μας....
Rating: 9 / 10
Χρήστος Μίχος
Οι Σελοφάν πατάνε στο αδύναμο σημείο μου, το κόλλημά μου, το σκοτάδι, που όπως λένε όλα είναι πιο ρομαντικά. Πράγματι όλα είναι πιο ωραία στο σκοτάδι, και ειδικά η πόλη στην οποία ζούμε και ζουν και οι Σελοφάν. Όλα γίνονται πιο όμορφα μέσα από τις σκιές και τα χαμηλά φώτα, όταν απλώνεται το πέπλο του σκοταδιού σκεπάζοντας πολλές φορές τις ασχήμιες.
Στην πρώτη πλευρά του νέου τους δίσκου έχουμε τα ξενόφωνα τραγούδια (αγγλόφωνα και γερμανόφωνα). Το εναρκτήριο "The Wheels Of Love" που ήταν προάγγελος τους δίσκου με ένα υπέροχο βίντεο, ακροβατεί ανάμεσα στο minimal synth και το darkwave, με ένα στρωτό ρυθμό, μια μελωδία να γυρνά σαν τροχός και την ερμηνεία να πλανάται με την γεύση μιας απογοήτευσης.
«Remember how it was and how we used to dream, two rebels without a cause, our youth a silent scream, of love…»
Η συνέχεια στα νυχτοπερπατήματα των Σελοφάν μας επιφυλάσσει το "Schwarz" που μέσα από μια άσκηση στο μινιμαλισμό παίζεται ένα παιχνίδι μεταξύ του άσπρου και του μαύρου, ενώ στο "Nightclub In The Sky" ο ήχος του phaser στο μπάσο μας θυμίζει τις σκοτεινές εποχές των Cure και σύρει τον μοναχικό, σχεδόν πένθιμο, χoρό σε ένα παλιό κλαμπ γεμάτο χαμένες ψυχές. Το "Orient" αναπολεί με ένα βαλς, το οποίο κάνει πολύ ελκυστικό το σχεδόν παιδικό drum machine που το συνοδεύει. Η πλευρά θα κλείσει με τις δαγκωματιές του "Snakes". Μια από τις δυνατές στιγμές του δίσκου και θεματολογικά πολύ πεσιμιστικό: «Dying in my kitchen, dying in my bed, dying in my deepest thoughts, dying in my head… Never ever smile, do just what I said, never ever smile, we’re already dead…»
Από ένα σημείο και μετά αρχίζει η παράνοια και οι ψευδαισθήσεις, μια τρεχάλα μέσα στη νύχτα, μπροστά από τα εκτυφλωτικά φώτα των αυτοκινήτων και των κλαμπ.
«Snakes on the dance floor, snakes in the U-Bahn, snakes in the bedroom, snakes on the dance floor…»
Αλλάζοντας πλευρά, βρίσκουμε ελληνόφωνα τραγούδια (και το ορχηστρικό "Μάσκα") με πρώτο το ομώνυμο "Στο Σκοτάδι", ένα minimal electro κομμάτι, αρκετά κολλητικό, με την χαρακτηριστική oriental μελωδία του συνθ. Ο Δημήτρης εδώ τραγουδάει χαμηλόφωνα, σαν να αναδύεται η φωνή μέσα από κάποια σκοτεινή γωνιά με λάγνα ερμηνεία «Στο σκοτάδι, όλα μοιάζουν λίγο πιο ρομαντικά…» μας λέει ντύνοντας το σάουντρακ ενός παρακμιακού αστικού τοπίου. Την σκυτάλη παίρνει η Ιωάννα και πάλι στα φωνητικά συνεχίζοντας αυτό το ταξίδι που μας έχουν παρασύρει μέσα στην νύχτα με το "Αλάσκα" βρίσκοντας το κατάλληλο τοπίο για το απόλυτο σκοτάδι «Νύχτα χωρίς τέλος, νύχτα χωρίς αύριο..». Ένα κομμάτι που δείχνει το σχήμα να διευρύνει την συνθετική του ικανότητα και τις επιρροές του, φανερώνοντας την περεταίρω ωρίμανση τους. Στο ορμητικό "Χορεύουμε?", που πρώτο λόγο έχει το μπάσο με ένα ασταμάτητο σπιντάτο παίξιμο, η Ιωάννα μας προτρέπει να χορέψουμε σαν να μην υπάρχει αύριο. Σε κάνει θα θέλεις να κινείσαι στο ρυθμό του κτύπου του κοφτερού ταμπούρου του drum machine, με στίχους γεμάτους απελπισία και απόγνωση που δίνουν το σύνθημα για ξέφρενες χορευτικές κινήσεις. Οι ρυθμοί θα πέσουν στο "Να Φεύγεις", μια darkwave ελεγεία με ατμοσφαιρικά συνθεσάιζερ και μελαγχολική ερμηνεία που καταλήγει συγκινητική.
«Να μάθεις να φεύγεις από εκεί που δεν σου δίνουν αυτά που χρειάζεσαι, από την ασφάλεια τρύπιων αγκαλιών, να φεύγεις αθόρυβα, σιωπηλά, να μην παίρνεις τίποτα μαζί… Να εννοείς τις λέξεις σου, να απαιτείς αυτό που δίνεις να το παίρνεις πίσω, δεν τους το χρωστάς, να μάθεις να φεύγεις…»
Οι Σελοφάν αποδεικνύονται ένα πολύ συνεπές σχήμα, μιας και επέστρεψαν ακριβώς ένα χρόνο μετά το δεύτερο τους δίσκο "Tristesse" που και αυτό είχε αφήσει πολύ καλές εντυπώσεις. Με το "Στο Σκοτάδι" συνεχίζουν αυτή την καλή παράδοση και την ανοδική τους πορεία και ωρίμανση. Η συνεχόμενη δουλειά, οι πολλές ζωντανές εμφανίσεις (οι περισσότερες στο εξωτερικό και η συνέπεια στις κυκλοφορίες τους καθιστά μια υπολογίσιμη δύναμη. Τα εύσημα τα κερδίζουν και στο ότι τολμούν να χρησιμοποιήσουν πολύ περισσότερο την ελληνική γλώσσα, τη στιγμή μάλιστα που έχουν δημιουργήσει ένα αρκετά καλό όνομα στο εξωτερικό. Το πολύ ωραίο εξώφυλλο του δίσκου είναι αντιπροσωπευτικό του περιεχομένου, σκοτεινό και νυχτερινό, με τις δύο όψεις του να λένε την δική τους ιστορία. Γιατί στο σκοτάδι μπορεί να είναι όλα πιο ρομαντικά, αλλά και συνάμα επικίνδυνα…
Rating: 8 / 10
Νίκος Δρίβας
Οι MONOWELT είναι δύο κοπέλες από το Βερολίνο και δημιουργήθηκαν το 2012. Ύστερα από επτά ψηφιακά σινγκλ στο bandcamp κυκλοφορούν το πρώτο τους άλμπουμ ''Rückschau'' που περιλαμβάνει αυτά τα επτά σινγκλ συν δύο ακόμα και όπως υπονοεί ο τίτλος, κλείνει έναν κύκλο πέντε χρόνων πορείας.
Το άλμπουμ κυκλοφορεί από της δικιά μας Geheimnis Records σε 300 αντίτυπα τα μισά σε μαύρο βινύλιο και τα άλλα μισά σε διάφανο. Στις ηχογραφήσεις έχει αναμιχθεί ο William Maybelline (LEBANON HANOVER) και στις μίξεις ο Χρήστος Μανωλίτσης.
Από την εισαγωγή του ''Ozean'' καταλαβαίνει κανείς με τι έχει να κάνει και πως περίπου θα εξελιχθεί η ακρόαση.
Γνήσιο προϊόν αστικής, νεοκυματικής, εξπρεσιονιστικής μελαγχολίας και θλίψης, το ''Rückschau'' αποτελείται από τραγούδια με συγκεκριμένη τεχνοτροπία, παραδοσιακές για το είδος μελωδικές γραμμές και καθορισμένες αναλογίες στον ήχο και στις ενορχηστρώσεις. Δεν ξεφεύγουν από το κλίμα ανάλογων, παλαιότερων σχημάτων, απευθύνονται σε ακροατές που έχουν εντρυφήσει στο μωβ, μαύρο και γκρίζο κυρίως χρώμα. Μιλάμε όμως για μουσική και ποίηση των χαμένων συναισθημάτων, τις αναμνήσεις και την γκριζάδα της εποχής. Αυτή η μελαγχολία έρχεται από την επίγνωση της πραγματικότητας, έχει μια ρεαλιστική οπτική και βέβαια είναι ειλικρινής.
Όπως και οι LEBANON HANOVER, έτσι και οι MONOWELT, μέσα από τα βαριά σε διάθεση τραγούδια τους, τις μουντές, μπάσες φωνές που θρηνούν, τα παγωμένα και μονότονα ρυθμικά στοιχεία, τις εσωστρεφείς μπάσες γραμμές, τα τυπικά συνθ και τις απλές έως απλοϊκές μελωδίες, ιχνογραφούν το μουντό καθημερινό Αστικό τοπίο, φέρνουν την υγρασία του βροχερού δειλινού στ' αυτιά μας, βουτάνε βαθιά στη λύπη μόνο και μόνο για να ανακαλύψει ο ακροατής μια απρόσμενα φιλική, τρυφερή αγκαλιά.
Μετά από κάποιες ακροάσεις η αρχική εντύπωση της στατικότητας αντικαθίσταται με την οικειότητα του ήχου που περιβάλλει τους βάλτους τις θλίψης και συντροφεύει τελικά τον ακροατή σε γκρίζες μέρες και διαθέσεις.
Και αυτή η οικειότητα και ο βαθμός συναισθηματικής έντασης ( ούτε υψηλός αλλά ούτε και κραυγαλέα δραματικός παρά μόνο σε βαθμό που πείθει) είναι τελικά αυτό που διασώζει από τον αντίποδα τέτοιων ηχογραφήσεων. Δηλαδή τη γκρίζα πλήξη και μονοτονία..
Οι Marta Raya και Daria Leere, μπορεί να μην είναι τόσο παραγωγικές αλλά και τα εννιά τραγούδια του ''Rückschau'', είναι καταθέσεις που μπορούμε να εμπιστευθούμε όταν αρχίζει ο Χειμώνας και τα πρώτα κρύα....
order the LP
Rating: 7,2 / 10
Χρήστος Μίχος
