Αν ήμουν πρωθυπουργός της Αγγλίας, θα έβαζα τον Cameron φυλακή...
Όταν σε ξυπνάνε το πρωί και σε ρωτάνε αν θες να πάρεις συνέντευξη από τον Andrew Eldritch η απάντηση μπορεί να είναι μία και μόνο μία: ναι! Δεν έχει καμία σημασία οτι η συνέντευξη έπρεπε να γίνει την ίδια κιόλας μέρα και οτι η τελική επιβεβαίωση για το τηλεφωνικό ραντεβού ήρθε μόλις 3 ώρες πριν, η απάντηση όσες φορές και να με ρωτάγανε ξανά θα ήταν η ίδια: ναι! Αμέσως μετά όμως έρχονται διάφορα στο νου με τρόπο καταιγιστικό. Κατ’ αρχήν είναι στριφνός άνθρωπος και μπορεί να σου φερθεί επιθετικά αν δεν του αρέσουν αυτά που τον ρωτάς. Στη συνέχεια αφού σε βρίσει μπορεί και να σου κλείσει το τηλέφωνο στα μούτρα (καταστροφή!). Και τέλος θα μιλούσα σε πραγματικό χρόνο με κάποιον που ήταν το εφηβικό, μετεφηβικό και πάει λέγοντας ίνδαλμά μου στο χώρο της μουσικής, κάποιον που πολλοί χλεύασαν από ένα σημείο και μετά, αλλά κάποιον στον οποίον προσωπικά έμεινα αφοσιωμένος έως και σήμερα.
Στριφνός, επιθετικός και ίσως ανάγωγος έγραψα? ΜΥΘΟΣ! Ο Andrew Eldritch στη συνέντευξή μας ήταν φιλικός, ευγενής, δεκτικός, συζητήσιμος, Άγγλος (όσο κι αν το έχει απαρνηθεί) και δε θα μου έκανε καμία εντύπωση αν το όνομά του ήταν Sir Andrew Eldritch με ότι αυτό κι αν σημαίνει. Είχα 12 λεπτά στη διάθεσή μου τα οποία τελικά ξεπεράστηκαν κατά πολύ και σαφώς είχα σημειώσει σ΄ ένα χαρτί τις ερωτήσεις που ήθελα να κάνω. Τα περισσότερα ήρθαν τούμπα βέβαια όταν μη γνωρίζοντας ποιος θα απαντήσει (κάποιος μάνατζερ ίσως?) κάλεσα στον τηλεφωνικό αριθμό που μου είχε δοθεί, ζήτησα να μιλήσω με τον κύριο Eldritch και πήρα την απάντηση: Andrew. Speaking.
Αυτό το “Andrew. Speaking.” ήταν ξερό, κοφτό, βαθιά επιβλητικό όπως άλλωστε και η φωνή του και είναι κάτι που θα μου μείνει καρφωμένο στη μνήμη για καιρό. Οι απαντήσεις του ήταν πράγματα που σε κάποιον βαθμό ήδη ξέραμε αλλά και αρκετά που δεν ξέραμε ή που τουλάχιστον θα ακουστούν σαν καινούρια. Φυσικά οι περισσότεροι θα αναρωτιέστε αν του έγινε η ερώτηση πότε και αν θα βγάλουν νέο δίσκο οι Sisters of Mercy και τι απάντησε. Tres banal, αλλά δεν μπορούσα να μην μπω στο πειρασμό να τον ρωτήσω. Η απάντηση ήταν πολύ διαφορετική απ’ αυτή που πιθανόν να νομίζετε, διαβάστε την παρακάτω μαζί με όλα όσα είπαμε.
- Γεια, μπορώ να μιλήσω στον κο Eldritch παρακαλώ?
A. Eldritch: Andrew. Ομιλείτε.
- Mε λένε Βασίλη, καλώ από το Postwave και έχουμε προγραμματίσει μια συνέντευξη για τώρα
A. Eldritch: Ναι! Θα πρέπει να μιλήσεις δυνατά όμως γιατί είμαι σ’ ένα πάρκινγκ.
- Ok, ευχαριστώ. Μου αρέσει πολύ η μουσική σας και χαίρομαι ειλικρινά που θα τα πούμε.
A. Eldritch: Εγώ ευχαριστώ. Είναι πολύ ωραίο να ξέρεις οτι κάποιος ακούει τη μουσική σου. Πολύ ωραίο.
- Αρκετοί ακούν τη μουσική σας, πιθανόν πιο πολλοί απ΄ όσους νομίζετε. Ας προχωρήσουμε όμως. Ποια μπάντα της τελευταίας δεκαετίας θα προτείνατε στους φαν σας και τι μουσική ακούτε τώρα?
A. Eldritch: Μου αρέσει ο Bassnectar, αλλά συνήθως βλέπω ταινίες, όταν δε δουλεύω, βλέπω ταινίες, μου θυμίζουν λιγότερο τη δουλειά μου.
- Και διαβάζεις βιβλία απ’ όσο ξέρω...
A. Eldritch: Ναι! Μου αρέσει πολύ το Amazon Kindle. Τι υπέροχη μηχανή! Μπορείς να το φορτώσεις με ότι θέλεις.
- Πιστεύεις οτι η τρέχουσα τεχνολογία απελευθερώνει ή περιορίζει τη μουσική δημιουργία?
A. Eldritch: Απελευθερώνει τη διανομή της και έως κάποιο βαθμό απελευθερώνει και τη δημιουργία της. Αλλά πιστεύω οτι δε χρησιμοποιεί πολύς κόσμος αυτή την ελευθερία. Όταν όλοι έχουν έναν υπολογιστή για μουσική στο υπνοδωμάτιό τους, πολλοί απλά φτιάχνουν μουσική υπνοδωματίου.
- Ασχολείσαι με τα κοινωνικά δίκτυα, facebook, twitter κλπ? Πιστεύετε οτι μπορούν να βοηθήσουν μια μπάντα να προωθήσει τη μουσική της?
A. Eldritch: Δεν τα χρησιμοποιώ, γιατί δεν τα χρειάζομαι, αλλά νομίζω οτι όλοι οι άλλοι τα χρησιμοποιούν.
-Ναι, για τη δουλειά, για το γκρουπ, δε νομίζεις οτι θα βοηθούσε?
A. Eldritch: Εχμ, πιθανόν, αλλά εγώ δεν θέλω να το κάνω. Οπότε, γράφω πολύ υλικό στην ιστοσελίδα μας, μου πήρε έξι μήνες, αυτή τη στιγμή δεν την ενημερώνω συχνά, αλλά εκεί θα έλεγα στους φαν μας να ρίχνουν μια ματιά. Μου αρέσουν τα χρώματα της, μου αρέσουν τα χρώματά μας, δεν μου αρέσουν καθόλου τα χρώματα του facebook. Επίσης, δε νομίζω οτι μπορεί να επικοινωνήσει κανείς αυτό που θέλει σε 140 χαρακτήρες. Πιστεύω οτι είναι κάτι υπέρ απλουστευμένο.
- Πιθανόν, αλλά μπορεί να είναι αρκετό για να στείλεις το μήνυμά σου. Γιατί υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που θέλουν να το ακούσουν.
A. Eldritch: Είναι πολύ σημαντικό πιστεύω όταν θέλεις να επικοινωνήσεις κάποια νέα όπως για παράδειγμα αυτή τη βδομάδα μου είπαν οτι ο χώρος που θα παίξουμε στην Αθήνα είναι πλέον διαφορετικός, θα παίξουμε σε έναν μεγαλύτερο. Για αυτού του είδους τα νέα το twitter είναι τέλειο, αλλά έως εκεί, δεν είναι δα και για κβαντική φυσική.
- Ok, απ’ όσο γνωρίζω η μεταβαλλόμενη φύση της μουσικής βιομηχανίας σε έκανε να μην κυκλοφορήσεις νέο υλικό δισκογραφικά εδώ και πολλά χρόνια. Πιστεύεις οτι τώρα υπάρχουν καλύτερες προϋποθέσεις για μία δισκογραφική δουλειά λαμβάνοντας υπ’ όψιν oτι μπορείς πλέον να τη διαθέσεις κατευθείαν στο κοινό σου ή ακόμα και να τη χρηματοδοτήσεις μέσω του κοινού σου με τη βοήθεια μιας πλατφόρμας όπως για παράδειγμα το PledgeMusic?
A. Eldritch: Ναι, πιστεύω οτι οι εξελίξεις σχετικά με τους σύγχρονους τρόπους πληρωμής είναι αρκετά χρήσιμες, πλατφόρμες όμως όπως το Spotify υπάρχουν απλά για να γδύνουν οι δισκογραφικές εταιρείες τους καλλιτέχνες, όπως και παλαιότερα, σ’ αυτό πραγματικά δεν έχω κανένα ενδιαφέρον. Ναι, τώρα πια μπορεί κανείς να διαθέσει τη δουλειά του κατευθείαν στο κοινό του, αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον και πολύ χρήσιμο, το κοιτάζω από κοντά και το έχω κατά νου. ΝΑΙ, είναι κάτι που το σκεφτόμαστε τώρα, να κυκλοφορήσουμε δισκογραφικές δουλειές. Αν με ρωτούσες 5 χρόνια πριν θα σου έλεγα οτι δεν έβλεπα ποιο το νόημα να βγάλουμε ένα δίσκο, η μουσική βιομηχανία έλεγχε τα πάντα και με πολύ άσχημο τρόπο μάλιστα. Τώρα όμως δεν έχουν πια τον έλεγχο.
- Αυτά είναι πολύ ωραία νέα, ειλικρινά, σ’ ευχαριστώ! Πρόσφατα είχαμε ένα μεγάλης απήχησης 80s αφιέρωμα στο περιοδικό μας και το "First and Last and Always" ψηφίστηκε μέσα στα 20 καλύτερα άλμπουμ αυτής της δεκαετίας....
A. Eldritch: Wow!
- Πώς αισθάνεσαι γι’ αυτό το άλμπουμ τώρα? Ποια ήταν η τελευταία φορά που το άκουσες?
A. Eldritch: Σίγουρα ΔΕΝ είναι το αγαπημένο μου! ΔΕΝ είναι το αγαπημένο μου. Μου αρέσουν κάποια από τα τραγούδια του. Αλλά δεν κάναμε εμείς την παραγωγή τότε σ’ αυτό το άλμπουμ και νομίζω οτι φαίνεται. Είμαι πολύ πιο ευτυχής με τους ήχους, τις ενορχηστρώσεις, το παίξιμο, την απόδοση και το τραγούδι στους μεταγενέστερους δίσκους μας.
- Οπότε, ποια είναι η τελευταία φορά που το άκουσες?
A. Eldritch: Ακούω τα άλμπουμ μας περίπου μια φορά κάθε 5 χρόνια απλά για να μου υπενθυμίσω τι κάναμε καλά και τι όχι. Και για να ακούσω κάποιες από τις αρχικές εκτελέσεις όταν επιλέγω και ενορχηστρώνω τη μουσική που θα παίξουμε ζωντανά. Οπότε πιθανόν σε 5 χρόνια να μου υπενθυμίσω πώς ακούγομαι τώρα.
- Η επόμενη ερώτησή μου είναι…, ο Wayne Hussey πρόσφατα πόσταρε στη σελίδα των The Mission στο facebook οτι το First & Last & Always ήταν ένα καλό άλμπουμ και πιστεύει οτι ένας από τους παράγοντες που το έκαναν τόσο καλό ήταν η ένταση που υπήρχε μεταξύ αυτού και εσένα. Πιστεύεις οτι θα μπορούσες να είσαι πιο δημιουργικός αν υπήρχε μεγαλύτερη ένταση μεταξύ…
A. Eldritch: Δε νομίζω οτι είναι δα και ΤΟΣΟ σημαντικός για να μιλήσουμε γι’ αυτόν…
- OK, αλλά ας πάμε σε οτι συμβαίνει τώρα. Πιστεύεις οτι θα μπορούσες να είσαι πιο δημιουργικός αν υπήρχε μεγαλύτερη ένταση μεταξύ εσένα και των υπόλοιπων μουσικών της μπάντας?
A. Eldritch: Θα μπορούσε να βγάλει μουσική που ίσως να με εξέπλησσε αρκετά, αλλά η αρχική μπάντα και η μπάντα που είχαμε την εποχή του πρώτου μας δίσκου, όλοι τότε βρεθήκαμε την ίδια στιγμή να προερχόμαστε από παρεμφερή υπόβαθρα και όλοι είχαμε την ίδια ηλικία. Οπότε πιστεύω οτι οι προσωπικές εντάσεις μεταξύ μας μπορεί και να ήταν χρήσιμες. Τώρα όμως, αυτή η μπάντα, η σημερινή μπάντα, δε χρειάζεται προσωπικές εντάσεις γιατί προερχόμαστε από διαφορετικά υπόβαθρα και κυρίως διαφορετικά μουσικά υπόβαθρα. Οπότε κάπου εκεί ανάμεσα στις διαφορετικές μας εμπειρίες υπάρχει μία χαρούμενη και θετική ένταση μεταξύ μας. Ο Ben στην κιθάρα προέρχεται από το χώρο της κλασσικής ροκ όσον αφορά και το παίξιμό του αλλά και τον τρόπο που σκέφτεται. Εγώ προέρχομαι από την εναλλακτική indie σκηνή και ο άλλος κιθαρίστας μας ο Chris προέρχεται περισσότερο από το σύγχρονο πανκ ροκ. Δε χρειάζεται να διαφωνούμε μεταξύ μας σχετικά με το τι θα φορέσουμε, έχουμε τόσα πολλά άλλα θέματα να συζητήσουμε.
- Αν ο Dr Avalanche ήταν ένας πραγματικός μουσικός στο συγκρότημα, πώς θα τον περιέγραφες?
A. Eldritch: Ανελέητος.
- Δηλαδή?
A. Eldritch: Θα ήταν ασταμάτητος, δεν θα μπορούσες να του κλείσεις το στόμα! Θα ήταν σαν… εχμ… εξολοθρευτής του μουσικού μας ρυθμού!
- Έχεις σκεφτεί να υπάρχει μια γυναίκα στη μπάντα? Για την υποστήριξη των φωνητικών ίσως σε κάποια τραγούδια?
A. Eldritch: Ναι, το έχουμε δοκιμάσει κάποιες φορές στο παρελθόν. Αλλά είδαμε οτι δεν μας ταιριάζανε και τόσο πολύ. Απεναντίας τα ταξίδια μας έγιναν πιο δύσκολα, όσο πιο πολλοί μουσικοί είμαστε στο συγκρότημα τόσο δυσκολότερα ταξιδεύουμε. Οπότε, τώρα είμαστε τρία αγόρια και το drum-machine. Προσωπικά μου αρέσει να δουλεύω με γυναίκες μουσικούς στο στούντιο κι όχι τόσο με γυναίκες στα φωνητικά. Δεν έχουμε πολιτική που να αφορά γυναίκες ή άνδρες, απλά συμβαίνει τώρα να είμαστε τρία αγόρια και η μηχανή. Θα μπορούσαμε να είμαστε 2 αγόρια, ένα κορίτσι και η μηχανή. Απολαμβάνω πολύ αυτή την εβδομάδα το γκρουπ που ανοίγει τις συναυλίες μας, τους Black Moth, είναι κι αυτοί από το Leeds και η μισή μπάντα είναι κορίτσια, μια χαρά!
- Πού μένεις τώρα? Είσαι ευρωσκεπτικιστής ή ευρωυποστηρικτής?
A. Eldritch: Είμαι ευρωυποστηρικτής παρόλο που προφανώς υπάρχει έλλειψη δημοκρατίας και ανεπάρκειες που αφορούν το νόμισμα του ευρώ, γιατί οι οικονομίες του νότου τρέχουν με διαφορετική ταχύτητα σε σχέση με τις οικονομίες του βορρά. Αυτή την εποχή περνάω αρκετό από το χρόνο μου στο Βέλγιο γιατί η κοπέλα μου ζει εκεί. .
- Στην εποχή μας υπάρχει ένα πολύ μεγάλο ζήτημα με τους μετανάστες και τους πρόσφυγες από τη Μέση Ανατολή στην Ευρώπη, πώς αισθάνεσαι γι’ αυτό και ποιο θα ήταν το 1ο πράγμα που θα έκανες αν ήσουν στη θέση του Cameron, του πρωθυπουργού του Ηνωμένου Βασιλείου?
A. Eldritch: Well, κατά πάσα πιθανότητα θα έβαζα τον Cameron στη φυλακή.
- OK, το 2ο τότε…
A. Eldritch: Θα το έκανα, μου θυμίζει τον τρόπο που συμπεριφέρονταν οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα, πάρε την εξουσία και βάλε όλους τους υπόλοιπους στη φυλακή! Κάπως έτσι έκαναν στην αρχαία Ελλάδα. Όσον αφορά τους μετανάστες, κοίτα, εμείς δημιουργήσαμε τα μισά από τα προβλήματά τους στη Συρία οπότε πιστεύω οτι πρέπει να δείξουμε μεγαλύτερη υπευθυνότητα και να υποδεχθούμε όσο περισσότερους γίνεται. Κι αυτό αφορά όλους μας κι όχι μόνο τις κυβερνήσεις που πρέπει να αντιμετωπίσουν αυτή την κατάσταση. Νομίζω οτι οι Γερμανοί έχουν συμπεριφερθεί αρκετά καλά έως τώρα, οι Άγγλοι όχι και τόσο.
- Εκτός από τους παλιούς και αφοσιωμένους φαν σας, πιστεύεις οτι εξακολουθεί να υπάρχει ακόμα μια θέση για τους The Sisters of Mercy εκεί έξω εν έτη 2015 και μετά?
A. Eldritch: Ναι έτσι νομίζω και είναι στο χέρι μας να γράψουμε καλά τραγούδια. Δεν έχουμε στόχο να εμπνεύσουμε νέα μουσικά ρεύματα ή να γίνουμε της μόδας, εστιάζουμε περισσότερο στο να γράψουμε νέα και καλύτερα τραγούδια, αυτός είναι ο στόχος μας. Ακόμα κι αν θέλαμε να γίνουμε της μόδας, ένα fashion item, δε νομίζω οτι θα μας άφηναν να γίνουμε κάτι διαφορετικό από αυτό που είμαστε. Δε με ενδιαφέρει καθόλου αυτή η πλευρά της ενασχόλησης με τη μουσική και πιστεύω οτι τώρα που έχουμε μάθει λίγο καλύτερα πώς να παίζουμε με τα όργανά μας και πώς να τραγουδάμε επίσης λίγο καλύτερα, θεωρώ οτι όλα έχουν να κάνουν με τα τραγούδια μας και μόνο. Και έχω εμπιστοσύνη στα τραγούδια μας, οπότε, ναι, πιστεύω οτι υπάρχει μια θέση για τους Sisters of Mercy εκεί έξω..
- Είχατε πάντα τον τρόπο σας να διασκευάζετε υπέροχα τραγούδια όπως τα Gimme Shelter, Jolene, Emma, θα ακούσουμε κάτι απ΄ όλα αυτά στο live σας στην Αθήνα?
A. Eldritch: Ναι, έχουμε προετοιμάσει 3 ή 4 και κάθε βράδυ παίζουμε συνήθως ένα από αυτά.
- Αν μπορείς σε παρακαλώ να μου πεις ποιο από αυτά να αναμένουμε στην Αθήνα…
A. Eldritch: Δεν το γνωρίζω, αποφασίζουμε πάντα τo setlist την ημέρα της συναυλίας έτσι ώστε κάθε φορά να είναι και διαφορετικό.
- Όπως ήδη θα ξέρεις τα εισιτήρια για τη συναυλία σας στην Αθήνα αρχικά εξαντλήθηκαν και πλέον θα παίξετε σε μεγαλύτερο χώρο. Πώς αισθάνεσαι γι’ αυτό?
A. Eldritch: Πολύ, πολύ, είμαστε πολύ χαρούμενοι γι’ αυτό!
- Το μήνυμά σου προς τους φαν σας?
A. Eldritch: Όπως είπα και στην αρχή είμαι ΠΟΛΥ ευτυχής που κάποιοι ακούνε τη μουσική μας. Δεν είναι κάτι που πρέπει κανείς να έχει ως δεδομένο, οπότε είμαστε πολύ χαρούμενοι.
- Ομοίως είμαι πολύ χαρούμενος που μιλήσαμε, ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σου και αναμένω να σας δω ζωντανά στην Αθήνα για ακόμα μια φορά!
A. Eldritch: ΕΓΩ ευχαριστώ.Έλα να πεις ένα γεια.
Συνέντευξη – μετάφραση: Βασίλης Παπαδογεωργόπουλος
Απομαγνητοφώνηση: Ιλόνα Τκατσέβα
The Sisters Of Mercy official
Στη δική μου ροκ Αποκάλυψη, ο προφήτης οραματίστηκε την επιστροφή της Σκοτεινής παρέας ακριβώς σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς των αρχών του 21ου αιώνα, για να φέρουν στιγμές κάθαρσης στον ροκ μικρόκοσμο και να δώσουν νόημα σε μια κατασκευασμένη μουσική για τα νιάτα. Η ολική επαναφορά τους το 2003, κάτω από το στοιχείο της Φωτιάς και με ακόμα πιο αιχμηρή μουσική, ήταν ένα σημάδι των καιρών. Εδώ και 37 χρόνια η υπόθεση KILLING JOKE είναι η προσωπική μάχη του Jaz Coleman με το πεπρωμένο, το Σκοτάδι, τις ηλιαχτίδες σε ρυπαρά τοπία, τον Δυτικό Ολοκληρωτισμό, την Εσχατολογία και τον μηδενισμό πριν την Αποκάλυψη και η θαυμάσια ηχητική κάλυψη αυτού του του Ιερού πολέμου από την υπόλοιπη μπάντα. Η μουσική τους είναι τόσο σοβαρή όσο και η πολιτικοκοινωνική παρακμή του Δυτικού ημισφαιρίου.
Το ροκ των KILLING JOKE δεν είναι εφηβική έξαρση που σβήνει κάποια στιγμή. Είναι μια ενήλικη, φαρμακερή μουσική που παρεκκλίνει σοβαρά από τη νοοτροπία «ζήσε γρήγορα, ψόφα νέος ή ενσωματώσου». Δεν χαϊδεύουν αυτιά, δεν επιχειρούν τρικ για να πλησιάσουν ακροατήρια και να γίνουν αστέρες πρώτου βεληνεκούς. Οι KILLING JOKE είναι το ειρωνικό αλλά και απελπισμένο χαμόγελο της διαταραγμένης περσόνας που υποδύεται ο Jaz Coleman στη σκηνή, κοιτώντας τον κόσμο να καταρρέει αργά και και επικά. Είναι η εμψυχωτική Δύναμη στα χρόνια της πολιτικοκοινωνικής σαπίλας του 21ου αιώνα.
Το ''Pylon'' είναι το δέκατο έκτο άλμπουμ της καριέρας του σχήματος και κυκλοφορεί σε διάφορες εκδόσεις. Συνολικά τα τραγούδια του τρίτου μέρους της σκληρής εποποιίας που ξεκίνησε με το ''Absolute Dissent'' και συνεχίστηκε με το ''MMXII”, φτάνουν τα δεκαέξι αλλά τα βασικά για τον πολύ κόσμο παραμένουν τα δέκα της cd έκδοσης. Το άλμπουμ δεν ξεφεύγει από τις ηχητικές βάσεις της πιο πρόσφατης περιόδου τους. Για άλλη μια φορά είναι μια ογκώδης, πύρινη μπάλα ΟΡΓΗΣ που δηλώνει και πάλι παρούσα και επικίνδυνη. Για άλλη μια φορά η ηχητική τελετουργία, ακέραια και πιστή στο Πνεύμα που καθοδηγεί την πιο συνειδητοποιημένη μπάντα των ημερών μας, τελείται με πειθαρχία και ένταση. Περισσότερο γεμάτη, καθαρή και ωριμότερη από ποτέ, δεν καινοτομεί αλλά επιμένει να ενισχύει την ένταση και την οργή, να επιμηκύνει τη Διονυσιακή διάσταση της μουσικής τους όπως την ξέραμε και να κρατά τα επίπεδα αδρεναλίνης στο επίπεδο που λειτουργεί καλύτερα η μουσική τους. Στα ύψη δηλαδή.
Συμμετέχουμε για άλλη μια φορά στην ροκ εμπειρία και δεν αποζητούμε να αλλάξουν φόρμα έκφρασης όσο λειτουργεί και καίει η συγκεκριμένη. Tribal κρουστά και ογκώδες μπάσο υπογραμμίζουν και υμνούν την καθαρτική φωτιά της κιθάρας του Geordie Walker και το ερμηνευτικό τελετουργικό του «Ιερέα» Jaz. Τραγούδια που με ακρίβεια και διαύγεια εξιστορούν τα Χρονικά της εποχής όπως κανένα κανάλι είτε καθεστωτικό, είτε συνομωσιολογικό, είτε άχρωμο θα σας προβάλλει. Η δύναμη και οι μελωδίες για άλλη μια φορά μπορούν να συλλάβουν τον ακροατή και να τον οδηγήσουν στον Πυρήνα της πεμπτουσίας του ροκ όπως πρέπει να λειτουργεί σήμερα.
Είναι δίσκος που θα προκαλέσει και πάλι δονήσεις στους πιστούς οπαδούς και θα κερδίσει μερικούς ακόμα με αυτή την εξαιρετική παραγωγή, κάτι που δεν έγινε με το περισσότερο σκοτεινό και δυσοίωνο ''MMXII”.
To ''Pylon'' είναι ένα φλεγόμενο, πανίσχυρο, Βαγκνερικών διαστάσεων πολεμικό άσμα ασμάτων, για την εμπλοκή της Ανθρωπότητας στο μεγαλύτερο Σκοτάδι πριν το Χάραμα και δεν θέλουμε να είναι το τελευταίο τους για αυτή τη δεκαετία..Βλέπετε το «χάραμα» αργεί ακόμα αλλά σίγουρα με τους δίσκους των KILLING JOKE η αναμονή είναι λιγότερο ανυπόφορη....
Rating: 8 / 10
Χρήστος Μίχος
