Το ότι δεν είχα κάνει τόσο καιρό κριτική για κάτι κάφρικο, είναι εντυπωσιακό για όσους με ξέρουν. Επιστροφή στις ρίζες λοιπόν, και ταυτόχρονα ένα άλμα στο μέλλον: εδώ δεν έχουμε νοσταλγούς των kraftwerk, εδώ έχουμε breakcore/noise, φρέσκο, κατευθείαν από το φούρνο.
Έμαθα τους Edgey από την συλλογή 2005 hands, όπου συμμετείχαν με μερικά εξαιρετικά χορευτικά κομμάτια, όμως η ιστορία τους πάει κάποιο καιρό πίσω. Έχοντας κυκλοφορήσει διάφορα cd σε ένα σωρό μικρές εταιρείες, και όντας αρκετά ενεργός στη διανομή και προώθηση της μουσικής του μέσω του διαδικτύου, ο νεοϋορκέζος Edgey ετοιμαζόταν να μας δείξει τα δόντια του. Δεν ήταν ο μόνος. Το breakcore μάς χτυπάει την πόρτα με πολλούς τρόπους (συμπεριλαμβανομένης της ιδιαίτερα ανερχόμενης sublight records) εδώ και κάποια χρόνια. Καιρός να του ανοίξουμε.

Βέβαια, για να κυκλοφορήσει στη hands, ένας δίσκος συνήθως πρέπει να έχει πολύ πολύ θόρυβο. Και κάπου εδώ έρχεται ο Edgey να μας δώσει breaks, γρήγορες εναλλαγές, πολύ γρήγορους ρυθμούς, αλλά και σαματά να παραμορφώνει τα πάντα. Όχι, εδώ δεν θα βρείτε τους κρυστάλλινους ήχους των πιο «πολιτισμένων» δουλειών των end.user.
  Πολλά από τα κομμάτια, και, φυσικά, η εισαγωγή, ξεκινούν εξόχως ατμοσφαιρικά, με θορύβους που σε κάποια σημεία θυμίζουν τις πιο τρομακτικές στιγμές των Converter (βλ αρχή του flexture). Όμως σιγά σιγά τα breaks χτίζουν, το μπάσο απειλεί και όταν πια μπαίνει το κικ, το σώμα μας έχει ήδη αρχίσει να κουνιέται. Όμως μερικά πράγματα πρέπει να ειπωθούν:
  Οφείλουμε να προειδοποιήσουμε αυτούς που έχουν συνηθίσει το breakcore ότι ο Edgey ουδόλως φειδωλός δεν είναι με την παραμόρφωση. Τουλάχιστον οι μισοί ήχοι που ακούγονται έχουν βρωμίσει με τόνους παραμόρφωσης, ειδικά το μπάσο και τα συνθ, για να μην πω για τους απροσδιόριστους μακρόσυρτους θορύβους που εμφανίζονται σε διάφορα σημεία (ειδικά στο τελευταίο white bricks). Κάποιες φορές η παραγωγή ακροβατεί μεταξύ των ορίων του καλού noise και της κακής παραγωγής (και αυτό θα γίνει ιδιαίτερα αισθητό αν το ακούσετε με φτωχό εξοπλισμό, πχ ακουστικά, όπου κάποιες φορές οι μπάσες συχνότητες μοιάζουν να υπολειτουργούν). Και, τέλος, δεν θα πρέπει να περιμένετε ότι υπάρχει παντού η απαραίτητη προσοχή στη λεπτομέρεια και στις παράλογες αλλαγές που θα βρείτε στα κλασσικά ονόματα του χώρου (βλ micromanagement). Τα κομμάτια κάποιες (λίγες) φορές υποπίπτουν στο αμάρτημα για το είδος του να γίνονται προβλέψιμα. Όμως, αυτό τα κάνει ακόμα πιο δυνατά στο dancefloor.
  Οφείλουμε πάλι να προειδοποιήσουμε τους φαν του noise ότι δεν υπάρχει κομμάτι που να μην είναι έστω σε ένα σημείο club smasher. Επίσης, φυσικά, τα hats και τα snares χτυπούν σε τρελούς ρυθμούς, προκαλώντας έναν οργασμικό σαματά, αφήνοντας κάποιες φορές τον πειραματισμό στην παραγωγή σε δεύτερη μοίρα.
  That said, καθώς ο Edgey πειραματίζεται κινούμενος μεταξύ του θορύβου και των breaks, καταφέρνει να μας δώσει κομμάτια που αν και έχουν κοινά χαρακτηριστικά, είναι σαφώς διαφορετικά. Οι χορευτικές μελωδίες του cavity είναι η άλλη όψη των μελαγχολικών του ill at ease, ενώ στην άλλη πλευρά στέκεται η καφρίλα και τα φωνητικά samples του total annihilation. Μάλιστα, σε ένα εντελώς απρόβλεπτο σημείο, τα breaks δίνουν τη θέση τους σε ένα 4/4 σφυροκόπημα στο fuck your format. Κάθε κομμάτι είναι αρκετά μεγάλο (6 και λεπτά) ώστε να έχει να πει τη δική του ιστορία.

Ένας θησαυρός στα χέρια του dj (αν ξέρει ειδικά σε ποιο σημείο θα βάλει κάθε κομμάτι), αλλά και ένα εξαιρετικό εισαγωγικό cd στο noise για τους fans των breaks και στα breaks για τους φαν του noise. Let us come together.

..And I´d been shifting gears all along my life
But I´m still the same underneath

Πως είναι να επιστρέφεις σε γνώριμα παλιά μέρη μετά από χρόνια...Δε βάζω ερωτηματικό στην προηγούμενη φράση,όλοι θα γνωρίζετε πως είναι.Κι αν κάποιοι από σας δεν απομακρύνθηκαν ποτέ από τους δρόμους που πρωτοπαρατήρησαν,έπαιξαν, κρύφτηκαν,ερωτεύτηκαν και προδόθηκαν,μην ανησυχείτε το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τους ανθρώπους.Τους παλιούς γνώριμους,αυτούς που σκεφτόσουν για καιρό και ανέμενες τόσα πολλά από την αντάμωση αλλά περιέργως βρίσκεσαι πάλι να ικανοποιείσαι απολύτως και με τα ελάχιστα.Το μούδιασμα στην πρώτη επαφή είναι πάνω κάτω το ίδιο.Ανεβαίνεις στο διαμέρισμα και με την πρώτη οικεία εικόνα,το μούδιασμα φεύγει όπως ήρθε.Φαντάζεσαι και περιμένεις νέες κατευθύνσεις,εξελίξεις και εκπλήξεις μα πριν το καταλάβεις είσαι στο δρόμο και περπατάς –σχεδόν τρέχεις- βιάζεσαι να ακολουθήσεις τα πιο γνωστά και ασφαλή μονοπάτια.Δε θυμάσαι πρόσωπα,άλλαξαν κι αυτά μαζί με σένα,και δε σου φαίνονται λιγότερο ξένα από το δικό σου,αλλά ορκίζεσαι πως θυμάσαι ποιες γωνίες ήταν φωτισμένες και ποιες όχι,μαντεύεις ότι η λάμπα μετά τη στροφή ακόμα θα τρεμοπαίζει και θα κάνει εκείνα τα τρομαχτικά παιχνίδια στον τοίχο –αφορμές για διηγήσεις ιστοριών με μπερδεμένους δολοφόνους και περίεργες συμπτώσεις(The father who must be killed )..άραγε να ταράζουν ακόμα παιδικούς ύπνους...(όχι ερωτηματικά είπαμε)- χαμογελάς όταν το πετυχαίνεις ..some lights never go out.Είσαι στο σωστό δρόμο.Ως προς τις αλλαγές που παρατηρείς γύρω είσαι τουρίστας,σαν αυτούς που λίγο παραπέρα φωτογραφίζονται χαζοχαρούμενα δίπλα στα μεγάλα (θα πίστευες βέβαια ότι ήταν πολύ μεγαλύτερα) αγάλματα της πλατείας.Χα!Αυτοί με τις φωτογραφικές μηχανές δεν ξέρουν τα ονόματα που τους έδινες,τα αρχικά που τους χάραξες,τα παιχνίδια που έστηνες κάτω από τις άκαμπτες φιγούρες τους.Αυτά όμως θα θυμούνται ακόμα τα λόγια που τους φώναζες εκείνο το βράδυ ξαπλωμένος στα κρύα πόδια τους, μισομεθυσμένος,αηδιασμένος από τη ξεδιαντροπιά της,και όλου του κόσμου της μαζί. Κοντοστέκεσαι να ξαναφέρεις την εικόνα όπως είχες φανταστεί πως θα ήταν,ή καλύτερα -δεν κρύβεσαι πια από τον εαυτό σου-,όπως απεγνωσμένα ήλπιζες ότι εκείνη την τρελή στιγμή θα σε έβλεπε κρυμμένη πίσω στην απέναντι πλευρά του δρόμου.Δε γινόταν να συνέλθεις,και αν δεν ήταν εκείνη η αστραπή που φώτισε τον απολύτως έρημο απέναντι δρόμο και ο δυνατός κεραυνός που σε ταρακούνησε πάνω στο πλημμυρισμένο απ’τη βροχή πλακόστρωτο...Και πόσες φορές επαναλήφθηκε η ίδια σκηνή στο μέλλον..Ούτε και απ’αυτή τη βροχή,αυτή των αναμνήσεων,θα ψάξεις καταφύγιο,τα βήματα σε βγάζουν ακόμα στην εκκλησία του νεκροταφείου.Θυμάσαι τα αγχωμένα μεγάλα βήματα που έκανες για να προσπεράσεις το υπερδύναμο μαγνητικό πεδίο αυτού του χώρου,άργησες πολύ άλλωστε να το συμπεριλάβεις στις πιθανές απαντήσεις μιας σειράς ερωτημάτων,και ίσως τελικά να βιάστηκες να το πετάξεις στις κατάρες.Τώρα χαμογελάς, έχεις συγχωρήσει προ πολλού το Χριστό και σίγουρα δε θα βιαστείς να φύγεις.Αυτόν ακριβώς το ναό έφερνες πάντα στο μυαλό σου,αυτές τις τεράστιες πύλες του νεκροταφείου,τη γαλήνη και την ταραχή που αποπνέει, αναζήτησες σε κάθε μέρος που πήγες... Σκεφτεσαι το τέλος –χε,δε δείχνει ποτέ μακάβριο όταν το σκέφτεσαι μόνος σου- (There is no such thing in life as normal) και θυμάσαι συζητήσεις, αμφιβολίες, υποσχέσεις,χιλιάδες ευχές για αυτό το τέλος  που το είδες τόσες φορές να έρχεται και οπλίστηκες με τόση ειρωνία και αδιαφορία να το αντιμετωπίσεις,μα κόντεψες να το φτάσεις μόνο το βράδυ που την είχες πιο κοντά από ποτέ (And I would give you my heart ,that´s if I had one) και κάθε φορά που σκέφτεσαι ένα οποιοδήποτε τέλος –μόνος- θα τη θυμάσαι, και πάλι θα χαμογελάς..Περπατάς με την ιδιόμορφη βροχή να πέφτει ακόμα δυνατά επάνω σου,ξέρεις ότι έκανες πολύ καλά που γύρισες και είσαι σίγουρος ότι εμπνέεις μοναδικά τους μουσικούς του δρόμου,που με το αντίτιμο της προσοχής σου,δυναμώνουν ακόμα περισσότερο τη βροχή και σε στέλνουν παρακάτω.Στο παλιό σινεμά και στο πολύβουο café μιας ακόμα πλατείας.Εδώ δε στέκεσαι πολύ,η ζωή έχει ρυθμούς κι εσύ δε βρίσκεσαι μέσα σ’αυτούς..Παγώνεις στη σκέψη ότι ζεστασιά βρήκες μόνο στα άψυχα μέρη της πόλης,αλλά όταν ανήκεις κάπου, το ξέρεις.Κι ας μη στο είπε κανένα από τα άγνωστα πρόσωπα που φωνάζουν,γελάνε και χειρονομούν ακατάπαυστα γύρω σου.Το ξέρεις,και αυτό ήταν στο κάτω κάτω που ήθελες να μάθεις.Μπορείς να γυρίσεις πίσω πια,τώρα δεν έχει σημασία,στη στροφή της λάμπας,στο διαμέρισμα,στο σπίτι που άφησες μακριά από εδώ ή και να επιστρέψεις στο τέλος πίσω απ’τις μεγάλες πύλες,κάτω από τη δυνατή βροχή.Ξαναγεννήθηκες,ή επανήλθες,ή γεννήθηκες επιτέλους!Τώρα βλέπεις καθαρά,βλέπεις τα καινούργια πράγματα της πόλης που καλά είχες υποπτευθεί ότι δε βρίσκονται πάνω στο έδαφος,δε θυμώνεις με τον παιδικό εαυτό σου που πέφτει τρέχοντας πάνω σου στη βιασύνη του να αφήσει γρήγορα πίσω του το νεκροταφείο,μέχρι και έξω απ’το σπίτι της μπορείς να περάσεις τώρα.Χαμογελώντας ,όπως σε όλη τη διαδρομή.

Leaving the one true free life born
I once thought I had numerous reasons to cry
And I did, but I don´t anymore
Because I am born, born, born
At last I am born

Εδώ ζητάω συγνώμη για τις πληροφορίες του album που δεν ανέφερα,τους στίχους που άφησα απ’έξω και το ότι δεν (...) τόνισα μερικά απ’τα κομμάτια του που αποτελούν κορυφαίες μουσικές στιγμές στην σόλο καρριέρα του Steven Patrick Morrissey.Αλλά ο αιώνιος έφηβος μετακόμισε στην Αιώνια Πόλη βρήκε τους πιο γνωστούς του δρόμους, και μαζί τους τον έρωτα,έναν καινούργιο έρωτα όμως που ίσως για πρωτη φορά στην καρριέρα του μας προτρέπει να ακολουθήσουμε...Κατα τ’άλλα θα βρείτε όλα τα αγαπημένα στοιχεία που ανέκαθεν βρίσκατε,μαζί με μικρές αναφορές στις δουλειές των Smiths.Με τη βοήθεια της άψογης παραγωγής του Toni Visconti,την ενέργεια του κιθαρίστα Jesse Tobias,το ειδικό βάρος της συμμετοχής του Ennio Morricone και μιας σύντομης εκφραστικής παιδικής χορωδίας.Και ίσως βρείτε τις δικιές σας διαδρομές,επιστροφές και ανταμώσεις σε αιώνιες πόλεις.Κι όσοι δεν το καταφέρετε,μην ανησυχείτε,το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τους ανθρώπους...